Müəlliflər: Ziyəddin Hüseynov, Pəri İsmayılova
Hekayədəki cərəyan edən hadisə və insanlar bir fantaziya nəticəsi olsa da əslində cəmiyyətimizdə Aysu və Yusiflər çoxdur. Burada biz eyni mühitdə böyümüş təhsil almış iki gəncin yaşadıqları arasında olan fərqi açıq-aşkar görürük.
– Salam, bağışlayın exoskopiya hansı tərəfdədir?
– Salam aaa! Yusif tanımadın məni?
– Aysu sənsənmi yox bağışla tanıya bilmədim. Neyniyirsən burada hərşey yaxşıdırmı?
– Yaxşıdır hər şey şükür nə bilim işim var idi (utanır və başını aşağı əyir deyə bilmir hamilə olduğunu və həkimə gədiyini). Sən neyniyirsən, necəsən? -məndə yaxşıyam sağol salamatçılıqdır. (Susurlar, halbuki danışmağa çox şey varikən… Və bir müdət sonra sakitlik pozulur.)
-Aysu deyirəm nə qəribədir məktəb vaxtı o qədər çox danışardıq ki, müəllim bizi ayrı-ayrı otuzdurardı. İndi həkimi gözləyikik vaxtımızda çoxdu amma danışmağa bir şey tapa bilmirik.
– Hə yadımdadir. Heyif deyildi məktəb günləri!. Sən danış, Tbilisdə oxuyursan eləmi necedi oralar, oxumaq?
– Yaxşıdır hər şey. Hə artıq üçüncü kursda oxuyuram Tbilisi Dövlət Universitetində, Hüquq fakültəsində. Dərslər çox maraqlı keçir. Həm bilirsən Aysu orada müəllimlər məktəbdəki kimi deyil. Çox mehriban və gülərüz insanlardırlar. Dərslərdən əlavə oxuduğum sahə ilə bağlı bir çox görüşlərə qatılıram. Ən əsası keçən beynəlxalq bir layihə çərçivəsində İngilttərəyə getdim altı ay orada qaldım və oradakı universitetdə oxudum həmin semestri. O layihə mənim həyatıma, təhsilimə çox şey qattı.
-Yadina gəldi yəqin məktəbdə də həmişə danışırdım sənə?
– Hə yadıma gəlir danışırdın həmişə çox sevindim arzularına çatırsan yavaş-yavaş.
– Çox sağ ol. Və istəyirəm magistraturaya da elə İngiltərədə oxuyum. Belə bəs sən? Sən danış biraz.
– Nə bilim Yusif səni dinləmək daha maraqlı idi. Məndə maraqlı heç bir şey yoxdur. Yəni hər gün eyni şeyler… Bildiyin kimi doqquzuncu sinifdən məcburi də olsa evləndim daha doğrusu evləndirildim. Əslində ilk vaxtlarda hər şey normal idi. Sonralar isə dava-dalaş, söz-söhbət başladı. Hətta bir vaxtlar iş boşanmağa qədər getdi çatdı amma ailələr araya girdi dedilər “Uşaqların var heçnə olmaz. Nə boşanmaq o uşaqlara kim baxacaq?“ Həm bu saatdan sonra iki uşaqla ata ana, qardaş yanına gedə də bilməzdim. Bilirəm ayrılsamda bizim üçün hər şey heçdə yaxşı olmayacaq. Eyni şeylər deyəndə yəni ev işləri, uşağa baxmaq, qayınana-qayınata qulluğunda durmaq və əkin işləri (Yenədə sakitlik çökür bir müddət. Yusif deməyə bir şey tapa bilmir, təəccüblənir həmyaşıdı olan biri ilə aralarında çox fərq var idi. Onları ayıran isə sadəcə birinin qadın, birinin isə kişi olmaları idi.) Aysu gülümsəyərək deyir: Yusif , Yusif fikirə getdin deyəsən
– Yox danışdıqların gözümdə canlandı bir an. Hər şey yaxşı olar.
– Oldu Yusif çox sağ ol. Deyəsən mənim növbəmdi içəri həkimin yanına getməliyəm. Görüşərik (Əslində görüşməkləri üçün yenə belə bir təsadüf lazım idi.)
– Oldu Aysu görüşərik. Hələlik…
——-
ჩვენ შორის განსხვავება
ავტორები: ზიადდინ გუსეინოვი, ფარი ისმაილოვა
მიუხედავად იმისა, რომ მოკლე დიალოგში ნაჩვენები სიტუაცია და ადამიანები გამოგონილია, რეალურ ცხოვრებაში ჩვენს საზოგადოებაში ბევრი აისუ და იუსიფი არსებობს. აქ ჩვენ იმავე საზოგადოებაში აღზრდილ ორი ახალგაზრდის ცხოვრებაში არსებულ დიდ განახვავებებს წარმოგიდგენთ.
– გამარჯობა, უკაცრავად ექოსკოპია სად არის?
– ააა სალამი! უისიფ ვერ მიცანი?
– აისუ, შენ ხარ? უცებ ვერ გიცანი, ბოდიში. რას აკეთებ აქ, ხომ მშვიდობა გაქვს?
– ყველაფერი კარგადაა, ისე, საქმე მქონდა (ერიდება, თავს აბრუნებს, ვერ ამბობს, რომ ორსულად არის და ექიმთან არის მოსული). შენ რას შვრები, როგორ ხარ?
– მეც კარგად ვარ, სიმშვიდეა…
ორივე დუმს, თუმცა ბევრი სალაპარაკო აქვთ. რაღაც დროის შემდეგ, სიჩუმე ირღვევა.
– აისუ, რა უცნაურია, ერთ დროს სკოლაში იმდენს ვლაპარაკობდით, მასწავლებელი ადგილებს გვიცვლიდა. ახლა ექიმს ველოდებით, დროც გვაქვს და სასაუბროს ვერ ვპოულობთ.
– კი, მახსოვს. რა კარგი იყო სკოლის დღეები! შენ მომიყევი აბა, თბილისში სწავლობ ხომ? როგორია იქაურობა, სწავლა როგორ მიდის?
– ყველაფერი რიგზეა. კი, მესამე კურსზე ვარ, თსუ-ს სამართლის ფაკულტეტზე ვსწავლობ. საინტერესოა ლექციებიც. აისუ, იცი, იქ სკოლასთან განსხვავებით, ლექტორები მეგობრულები არიან. მე ლექციების გარდა პროფესიულ შეხვედრებზეც დავდივარ. საერთაშორისო პროგრამაში მივიღე მობაწილეობა. ბრიტანეთში წავედი, იქ 6 თვე
ვიცხოვრე, ვსწავლობდი. ძალიან ბევრი მომცა იქაურმა გამოცდილებამ. გახსოვს, სკოლაშიც სულ გიყვებოდი ოცნებებზე?– კი, როგორ არა, მიხარია, რომ ოცნებებს რეალობად აქცევ ნელ-ნელა…
– მადლობა, მაგისტრატურაც მინდა იქ გავაგრძელო. მოკლედ ასე, შენ რაც შვრები? აბა შენ მომიყევი.
– იცი, იუსიფ, შენი მოსმენა უფრო საინტერესო იყო. მე არაფერი მაქვს საინტერესო. მოკლედ, ყოველდღე ერთი და იგივე ამბები… როგორც იცი, მეცხრე კლასის მერე გავთხოვდი, გამათხოვეს… დასაწყისში კარგი იყო, მერე ჩხუბი და გაუგებრობები დაიწყო, ერთ დროს განქორწინიბაზეც იყო საუბარი, მერე ოჯახებმა გადაწყვიტეს და არაო. შვილები გყავს, არ შეიძლებაო. ვინ უნდა არჩინოს ბავშვებიო… იმ დროის მერე, განქორწინებაც კი აღარ იყო გამოსავალი – ორი შვილით მშობლებთან და ძმასთან ვერ დავბრუნდებოდი, ვიცი, ჩვენთვის უკეთესი არ იქნებოდა. ახლა კი სულ ერთია იგივე სახლის საქმეები, – ბავშვების მოვლა, დედამთილ-მამამთილის მოვლა, მიწაზე მუშაობა…
სიჩუმე. იუსიფი სათქმელს ვერ პოულობს, თანატოლთან განსხვავებებზე ფიქრობს. უკვირს და დიდ განსხვავებას ხედავს – ერთი გოგოა, მეორე კი ბიჭი. აისუ იღიმის და ეუბნება:
– იუსიფ, რატომ გაჩუმდი, ფიქრებში ხარ?
– ერთ მომენტში წარმოვიდგინე შენი ნაამბობი. იმედია, ყველაფერი კარგად იქნება.
– კარგი, იუსიფ, მადლობა. მგონი ჩემი რიგია, ექიმთან შევალ. შეხვედრამდე.
კარგად იცის, რომ მეორეჯერაც დამთხვევა უნდა მოხდეს, რომ ერთმანეთი ნახონ.
– კარგად აისუ, შეხვედრამდე…
