Müıllif: Anonim
” Mənim 18 yaşım var, daha doğrusu 1 aya 18 olacaq, və mənim 2 uşağım var. Bəli, övladının olmağı böyük xoşbəxtlikdi ama onunla birgə böyümək, birəz qəribə hissdi doğrusu. Bəzən küçədən keçəndə, nəzərli və marağlı gözləri üzərimdə hiss edirəm, maraqla mənə baxırlar. Sanki “Bunun nə yaşı var ki, bir uşağı qucağında biri də yanındadı, axı bunun özü uşaqdı” deyər kimi.
Düzü, nə qədər mövcud olduğum vəziyyətdə cəmiyyətin böyük rolu olsada, bu vəziyyətə düşəməyimdə ən böyük günahı ailəmdə görürəm. Bir günah keçisi axtaramaq bəlkə sizə qəribə gələ bilər “Axı sənin özündə günahkarsan” deyə bilərsiz, “İstəmirdin evlənməzdin” deyə bilərsiz. Amma bəzən həqiqətən bir günahkar olur. Mən demirəm mənim günahım yoxdu, var, onlara boyun əydim, tabe oldum, 15 yaşında gəlin oldum. Ama belə baxıram bəlkədə başqa yolum yox idi. Başından bəri tək yol olaraq bu çizilmişdi, bu qoyulmuşdu qarşıma. Nəcə deyərlər, təməlimi belə atmışdılar .
Hələ 13 yaşım var idi, küçəyə çıxdım, qardaşımın velosipedi var idi, məndə şortik geyinmişdim, nənəm qolumdan tutub döyə-döyə düşürdü ki “Aşağı düş sənin velosipet sürən yaşındımı, utanmaz-utanmaz sən yekəlikdə qız şortikdə velosipet sürürsən” hansı ki hələ 13 yaşım belə tamam deyildi.
Hələ 7-ci sinifə gedirdim, mamam dərsin üstündən qaldırırdı ki “Gəl yemək bişirməyimə kömək et, bax öyrən nətər bişirirəm, sabah birisi gün ərə gedəcəksən”.
Ümumiyyətlə məktəb vaxtınan çox sevirdim ədəbiyyatı, bədi kitablar oxumağı, amma bir xüsusiyətim var idi ki alçaq səslə oxuya bilmirdim, yadımda qalmırdı, məndə hündürdən oxuyurdum. Atam dəfələrlə üstümə qışırıb ki ” Kiri daha başımız getti, elə bil oxuyub alim olacaq”..
Bəli mənim başından bəri sadecə bir yolum var idi, ərə getmək, nə kimsə istəyib-istəmədiyimi nədə ki, oxuyub-oxumamaq istədiyimi soruşdu. Mənim fikrim heç onlara maraqlı da deyildi. Mənim nə “Otur dərsini oxu, sabah-birisi gün imtahan verəcəksən” deyən bir anam, nə də ki “Televizorun səsini endirim qızım dərs oxuyur, səsi mane olmasın” deyən bir atam oldu. Nə bağrına basıb “Uşaqlığını yaşa, oyun oyna, velosipet sür, top oyna” deyən bir nənəm nə də ki dört gözlə evlənməyimi yox da imtahan verəcəyim günü gözləyən bir ailəm oldu . Sadecə qarşımda qaya kimi duran bir cəmiyyət, fırtına qoparan bir ailə var idi. O fırtına heç dinmədi, bir qurban tələb edirdi. O qurban mən oldum, bəli o fırtına cəmiyyəttən qonu qonşudan heç kimin evini yıxmadı, məndən başqa, əksinə toyda yedilər, içdilər, bir yaxşı da oynayıb gettilər, qırdığları xəyallarımın, məhv ettikləri həyatımın üstünə basa-basa..
İndi küçədən keçən zaman, o nəzərli baxışları üzərimdə hiss edəndə görəsəm günahkar mənəmmi ? deyə düşünürəm. Mən ola bilməzdim axı, mən bunu istəmirdim, mən belə olsun istəmirdim. Mən uşağımıla birgə böyümək yox, uşağımı böyütmək istəyirdim, uşağım böyüyüb məktəbə gedəndə “Ana mənə dərsimi yazmağa kömək et” deyəndə “Mən oxumamışam nə qanıram” demək yox, oturub onun dərsinə saatlarnan kömək etmək istəyirdim. Mənim xəyalımı qurduğum ailə bu deyildi. Bütün həyatımı birgə keçirəcəyim insanı mən yox ailəm seçmişdi, sanki həyatının geri qalanını onunla mən yox, ailəm keçirəcəkdi.
Bəli bir günahkar var, kimdi bilmirəm, ama mən deyəm, bunun günahkarı mən ola bilmərəm, bir insan öz-özünə, öz həyatı üçün bu qədər pisliyi neçə edə bilər ki ? Bir insan özünü bu qədər necə məhv edə bilər ki ?
——————————-
ჩაკლული მომავალი
ავტორი: ანონიმი
მე ვარ 18 წლის, უფრო სწორად, ერთ თვეში გავხდები 18 წლის, და მე 2 შვილი მყავს.
დიახ, შვილის ყოლა დიდი ბედნიერებაა, თუმცა მასთან ერთად რომ ვიზრდები, ეს ოდნავ უცნაური გრძნობაა. ზოგჯერ ქუჩაში გავლისას მითითებითა და ინტერესით სავსე თვალებს ვამჩნევ. თითქოს მესმის წინადადება: „თვითონ რამდენი წლისაა, რომ ერთი გვერდით, მეორე კი ხელში ჰყავს, თვითონაც ხომ პატარაა?“.
სიმართლე გითხრათ, არსებული სიტუაცია, რა თქმა უნდა, საზოგადოების ბრალიცაა, თუმცა ყველაზე დიდ ბრალს ოჯახში ვხედავ. დამნაშავის ძებნა შეიძლება თქვენთვის უცნაურად ჟღერდეს, ალბათ ამბობთ, შენ თვითონაც გაქვს ბრალი, თუ არ გინდოდა, მაშინ რატომ გათხოვდიო. მე არ ვამბობ, რომ ბრალი არ მაქვს, მე მათ დავმორჩილდი და უარი არ/ვერ ვუთხარი, 15 წლის ასაკში პატარძალი გავხდი, მაგრამ სხვა გამოსავალიც არ მქონდა. დასაწყისიდანვე, ჩემი გზა ერთი მიმართულებით იყო დახაზული.
ჯერ კიდევ 13 წლის ვიყავი, ქუჩაში გავედი. ძმას ველოსიპედი ჰქონდა. მე შორტები მეცვა. ბებიამ ეგრევე ცემით შემომიყვანა შიგნით, ჩქარა ჩამოდი ველოსიპედიდან, არ გრცხვენია, ამხელა გოგო ველოსიპედზე ზიხარ, მით უმეტეს შორტებითო?! კი, მაშინ 13 წლის ვიყავი…
ჯერ კიდევ მე-7 კლასში, გაკვეთილების მეცადინეობისას, დედა მეძახდა, მოდი საჭმლის მომზადებაში დამეხმარე, ნახე და ისწავლე – ხვალ-ზეგ გათხოვდებიო…
ზოგადად, ბავშვობიდანვე ძალიან მიყვარდა ლიტერატურა, ვკითხულობდი წიგნებს, თუმცა ხმადაბლა კითხვა არ შემეძლო, ვერ ვიმახსოვრებდი და ხმამაღლა ვკითხულობდი. მამა სულ ყვიროდა, გეყოფა ამდენი კითხვა, თავი გვეტკინა, შენც პროფესორი არ გამოხვიდეო…
დიახ, მე დასაწყისიდანვე მხოლოდ ერთი გზა მქონდა – გათხოვება. არც არავინ მკითხა, თანახმა ვიყავი თუ არა, და არც სწავლის გაგრძელებაზე მკითხეს. ჩემი აზრი მათთვის საინტერესოც კი არ იყო. მე არ მყავდა ისეთი დედა, რომელიც იტყოდა, დაჯექი, გაკვეთილები წაიკითხე, ხვალ და ზეგ გამოცდები გაქვსო, არც ისეთი მამა, რომელიც იტყოდა, ტელევიზორს ხმა დაუწიეთ, ჩემი შვილი მეცადინეობსო, არც ისეთი ბებია, რომელიც კალთაში ჩამისვამდა და იტყოდა, ისიამოვნე ბავშვობით, ველოსიპედი ატარე, ბურთით ითამაშეო, და, რა თქმა უნდა, არც ისეთი ახლობელი, რომელიც მოუთმენლად ჩემს ქორწილს კი არა, გამოცდის ჩაბარებას დაელოდებოდა. ჩემ წინ იდგა მხოლოდ და მხოლოდ დიდი, კლდესავით შეუვალი საზოგადოება და ქარიშხალივით ოჯახი. ის ქარიშხალი არასდროს გაჩერდა და მსხვერპლს ითხოვდა. მე გავხდი ის მოთხოვნადი მსხვერპლი. ამ ქარიშხლისთვის საზოგადოებაში არავის შეუშლია ხელი, პირიქით, მოვიდნენ ქორწილში, ჭამეს, დალიეს, ძალიან კარგად იცეკვეს კიდეც…
ახლა ქუჩაში რომ გავდივარ, მის მითითებებით სავსე თვალებს ვგრძნობ. ნეტავ მე ვარ ბრალდებული? თუმცა, მე ვერ ვიქნები, მე ეს არ მინდოდა. მე ჩემს შვილებთან ერთად გაზრდა კი არა, გაზრდილს მინდოდა ბავშვის ყოლა. ბავშვები სკოლაში რომ მივლენ და გაკვეთილებში დახმარებას ხომ მთხოვენ, არ მინდოდა იმის თქმა, რომ მე არაფერი ვიცი, პირიქით, მინდოდა, საათობით დრო დამეთმო ბავშვის გაკვეთილებისთვის. ჩემი ოცნებების ოჯახი ეს არ ყოფილა. ის ადამიანი, ვისთანაც მთელ ცხოვრებას გავატარებდი, ჩემი მიერ კი არა, არამედ ჩემი ოჯახის მიერ იყო არჩეული.
დიახ, ბრალდებული ვინ არის, არ ვიცი, მაგრამ ის მე არ ვარ. ეს ბრალი ჩემი არაა. არც ერთი ადამიანი საკუთარ თავს მსგავს ზიანს არ მიაყენებს. ადამიანი საკუთარ ცხოვრებას ამ დონეზე დაანგრევდა?
