“Qızımın xəstəliyinə görə beş il boyunca evdən bayıra çıxa bilmədim, ilin bir neçə ayını isə xəstaxanada keçirirdik”- Gülarə Mikayılova qızının xəstəliyi ilə necə mübarizə apardığından danışır. Anadan gəlmə ciyərləri açılmırdı. İki ay reanimasiyada qaldı, daha sonra stenoz diaqnozu qoyuldu. Üç aylıq ikən nəfəs borusu kəsilərək başqa boru taxıldı. Bununla o boğazından nəfəs almağa başladı. Nəfəsi birbaşa boğazından aldığı üçün soyuq hava olmazdı. Soyuq hava birbaşa ciyərinə getdiyi üçün ciyəri üşüyə bilərdi. Qışın bizim üçün çox ağır keçirdi. Qışın çoxunu ayı xəstəxanada olurdum. Evdə isə tez-tez boğazını təmizləyirdim. Antiobitiklərin təsiriylə eşitmə qailiyyətini etirdiyi üçün səsini çıxara bilmirdi. Demək olarki, bütün günüm onun üzünə baxmaqla keçirdi. Gecə-gündüz çox diqqətli olmalı idim. Bəzən 5 diqiqədən bəzən 10-15 dəqiqədən bir nəfəs aldığı borunun bəlğəmini inqalyasiya edib təmizləyirdim.Gecə də yarı-ayıq yatırdım. Bir dəfə gecə ayıldım gördüm ki rəngi qaralıb nəfəsi kəsilmək üzrədir. Vaxtında müdaxilə olmasa həyatını itirə bilərdi. Eyni vəziyyətdə olan bir uşağının həkimlərin diqqətsizliyinə görə öldüyünü eşitmişdim. Hər dəfə həkimin yanına getdikdə deyirdi ki, hər şeyə hazır olmalısınız. Bəzən qızımın xəstəliyində özümü günahlandırırdım, düşüürdüm ki, bəlkə böyük günah işləmişəm deyə bu bizim başımıza gəldi. Bəzən də Allaha günahsız bir körpəyə bu qədər əaziyyət çəkdirdiyi üçün üsyan edirdim. Amma hər vaxt bilirdim ki, onun sağalması üçün mübarizə etmək, əlimnən gələni etmək mənim analıq borcumdur. Tüllər sakini Gülarə inanırki qızının eşitmə, danışma probelminin müalicə və sevgiylə qurulan ünsiyyətlə öhdəsindən gələcək. Həkimlər bildirdi ki, burada onun əməliyyat olması mümkünsüzdür. Bizimsə xaricə getməyə imkanımız yoxuydu. Keçən ildə kəndin maddi yardımıyla Türkiyəyə əməliiyat olmağa getdik. Türkiyədə isə bizi həmyerlilərimiz qarşıladı və bizə hər cür dəsdək oldular. Əməliyyat uğurlu keçdi bir neçə aylıq müalicədən sonra nəhayət qızım sözün əsl mənasında rahat nəfəs almağa başladı. Hazırda qulağına taxılan aparat vasitəsiylə 20-30 faiz eşidə bilər. Artıq çağıranda qayıdıb baxır, hətta bir neçə dəfə “ata” “ana” dedi. Bizdə onun danışması üçün əlimizdən gələni edirik. Gördüyü hər əşyanın adını dəfələrlə təkrarlayırıq. İnanıram ki müalicə və düzgün ünsiyyət qurmaqla bununda öhdəsindən gələcəyik.
Tozu Gülmamedova
ერთი დედის ბრძოლა
“რადგან ჩემი გოგო ავად იყო, სახლიდან გარეთაც ვერ გავდიოდი, წელიწადში რამდენიმე თვეს კი საავადმყოფოში ვატარებდით”, – გულარა მიქაილოვა გვიამბობს, წლების განმავლობაში როგორ ებრძოდა მისი შვილის დაავდებებს.
“ბავშვი დაბადებიდანვე ჩვეულებრივ ცხვირ-პირით ვერ სუნთქავდა. დაბადების შემდეგ, ორი თვე რეანიმაციაში დატოვეს. შემდეგ კი დაასკვნეს, რომ სტენოზი ჰქონდა. როცა სამი თვის იყო, სასუთქი მილი ამოაჭრეს და სხვა მილი ჩაუდგეს. ამის წყალობით, ყელიდან სუნთქავდა. ვინაიდან ის პირდაპირ ყელიდან სუნთქავდა ზამთრები ჩვენთვის ტანჯვასდ იქცა. მისი ჩაყლაპული ჰაერი პირდაპირ ფილტვებში მიდიოდა. არავითარ შემთხვევაში ცივ ამინდში სუნთქვა არ შეიძლებოდა. ზამთრის თვეებში ძირითადად საავადმყოფოში გვიწევდა დარჩენა. როცა სახლში ვიყავით, მთელი დღე-ღამე ყურადღებით უნდა ვყოფილვიყავი. ანტიობიოტიკების ზემოქმედებით მან სმენაც დაკარგა. შესაბამისად, ხმას ვერ ამოიღებდა. თითქმის მთელი დღე მას ვყარაულობდი, ხან ხუთ წუთში, ხან კი ათ-თხუთმეტ წუთში ერთხელ მიწევდა მისი ყელში ჩასმული მილის გაწმენდა. ღამით ფხიზელ მდგომარეობაში მიწევდა ძილი. ერთხელ, როცა გავიღვიძე, დავინახე, რომ ბავშვს ფერი ჰქონდა დაკარგული. თუ დროულად არ გავიღვიძებდი, შეიძლებოდა, ვეღარც გადამერჩინა. გაგონილი მქონდა, რომ იგივე ვითარებაში ერთი ბავშვი დაღუპული იყო, მომვლელის უყურადღებობის გამო. ხანადახან ეს ყველაფრის გამო საკუთარ თავს ვიდანაშაულებდი, ვფიქრობდი, რომ მე მაქვს რაღაც დიდი ცოდვა ჩადენილი და ღმერთი მსჯის. ხანდახან კი ღმერთზე ვბრაზდებოდი, ცოდვა ბავშვს რატომ სტანჯავს-მეთქი. მაგრამ ყველა შემთხვევაში ვიცოდი, რომ მისი გამოჯანმრთელებისათვის ბრძოლის ვალდებული ვიყავი”.
სოფელ თულარის მცხოვრები გულარა დარწმუნებილია, რომ მისი შვილის სმენის პრობლემის მკურნალობაში სიყვარულით სავსე ურთიორთობებით გაიმარჯვებენ. “ექიმების თქმით, საქართველოში მისი ოპერაცია შეუძლებელი იყო, ჩვენ კიდევ საზღვარგარეთ მკურნალობის შესაძლებლობა არ გვქონდა. შარშან სოფლის ფინანსური უზრუნველყოფით წავედით თურქეთში. იქ ჩვენი ხალხი დაგვხვდა და ყველანირად დაგვეხმარა. ოპერაციამ და მკურნალობამ კარგად ჩაიარა: ჩემმა გოგომ, პირდაპირი გაგებით, კომფორტულად ისუნთქა. ამ ეტაპზე, მას ყურზე აქვს პარატი, რომლის მეშვეობით დაახლოებით 20-30 პროცენტით სმენა შეუძლია. როცა ვეძახით, რეაქცია აქვს, რამდენიმეჯერ “დედა” და “მამა” თქვა. ოჯახში ყველა ყველაფერს აკეთებს, რომ მან ილაპარაკოს. მე მჯერა, რომ ჩვენ ერთად, სიყვარულით, ამასაც შევძლებთ”.
თოზუ გულმამედოვა
