Maia Velispireli dörd ildir Dmanisinin Qızılhacılı kənd məktəbində gürcü dili tədris edir. O, məktəblərdə gürcü dili öyrətmək üçün resursların az olduğunu bildirir.
“Mən məktəbə ilk gəldiyim zaman uşaqlar dövlət dilini çox aşağı səviyyədə bilirdilər. Əlifbanı tam bilmirdilər, ən çox işlənən sözləri belə bilmirdilər. Dörd illik zəhmət nəticəsində indi deyə bilərəm ki, məktəbdə gürcü dili səviyyəsi artdı. Artıq şagirdlərnən, müəllimlərnən dövlət dilində ünsiyyət qurmaq mümkündür.
Gürcü dilini öyrənməyə uşaqların həvəsi var amma bu onlar üçün asan deyil və bəzən özləridə tənbəllik edirlər. Burada valideyinlərin təhsilsiz olmasının, gürcü dili bilməməsinin də rolu var. 45 dəyqə dərslə uşağın gürcü dilini öyrənməsi çətindir. Gürcü kanallarına baxmırlar. Gürcü kəndlərlə əlaqələri yoxdur. Oğlanlar bəzən futbolda yarışlarda əlaqə saxlayır amma qızların buna heç cür imkanı yoxdur. Təsəvvür edin 4-cü sinifdən yuxarı qız uşaqlarını ekskursiyaya belə buraxmırlar”.
O, ümumiyyətlə kənddə ali təhsil alanların sayının az olduğunu bildirdi.
“Məktəbimiz 9 illikdir bizə yaxın 12 illik məktəb 12 kilometr uzaqlıqda olan digər kənddədir. Demək olarki çox az şagird təhsilini orada davam etdirir və əksəriyyəti oğlandır. Qızların üzləri istəmir və ya başqa kənddə məktəbə getmək onlara çətin gəlir. Ümumiyyətlə burada qadınların siyası aktivlikləri aşağıdır məsələn siyasətçilərlə görüşə gənc qadın gəlməz, seçkilərə getsələrdə həyat yoldaşının və ya atasının tapşırdığı nömrəyi izləyib çıxırlar”.
Maia müəllimə onun üçün yad mühitdə işləməyin çətinliklərindən danışır.
” Başdan mənim üçün mühitə uyğunlaşmaq çətin idi. Bundan əlavə bəzən 14 və ya 16 kilometr yol gedirdim məktəbə çatmaq üçün. Amma bütün bunlar məni həvəsdən salmadı. Kənd əhalisi, şagirdlər, onların valideyinləri məni çox mehriban qarşıladı”.
————-
ინტერვიუ გიზილაჯილის სკოლის ქართული ენის მასწავლებელთან
მაია ველისპირელი ოთხი წელია, დმანისის სოფელ გიზილაჯილის სკოლაში ასწავლის ქართულს. ის ქართულ ენის სწავლებისთვის რესურსების ნაკლებობაზე საუბრობს.
“როცა სკოლაში პირევად მოვედი, ბავშვებმა დაბალ დონეზე იცოდნენ ქართული. ანბანი მთლიანად არ იცოდნენ არც ყოველდღიური, მარტივი სიტყვები. ოთხი წლის შრომის შედეგად, შემიძლია ვთქვა, რომ სკოლაში ქართული ენის დონემ აიწია. უკვე მოსწავლეებთან, კოლეგებთან სახელმწიფო ენაზე კომუნიკაციის დამყარება შესაძლებელია.
მოსწავლეებს აქვთ სურვილი, რომ ისწავლონ ენა, მაგრამ ეს მათთვის მარტივი არ არის და ხანდახან ზარმაცობენ კიდეც. ამაზე გავლენას ახდენს ის ფაქტიც, რომ მათ მშობლებს არ აქვთ განათლება და ქართულიც არ იციან. 45-წუთიანი გაკვეთილით ქართულის სწავლა რთულია. აქ არ უყურებენ ქართულ ტელეარხებს, ქართველ მოსახლეობასთან არ აქვთ კავშირი. ბიჭები ხანდახან ფეხბურთს თამაშობენ ქართველებთან, მაგრამ გოგოებს ამის შესაძლებლობაც არ აქვთ. წარმოიდგინეთ, მეოთხე კლასის ზემოთ გოგოებს ექსკურსიაზეც არ უშვებენ”.
მაია ამბობს, რომ ზოგადად სოფელში მცირეა ისეთი ახალგაზრდების რაოდენობა რომლებიც უმაღლეს განათლებას იღებენ.
“სკოლა მეცხრე კლასამდეა, ჩვენთან ახლოს 12-წლიანი სკოლა კი 12 კილომეტრში მდებარეობს. ძალიან ცოტა მოსწავლე აგრძელებს სკოლას, მათგან უმრავლესობა კი ბიჭია. გოგოებს ან არ აქვთ სურვილი სწავლის გაგრძელების, ან სხვა სოფელში სიარული მათთვის რთულია. ზოგადად, აქ ქალების პროცესებში ჩართულობა დაბალ დონეზეა. მაგალითად, თუ ვინმე პოლიტიკოსთან შეხვედრაა, არც ერთი ახალგაზრდა ქალი არ ესწრება. არჩევნებზე კი დადიან, მაგრამ იმ ნომერს ხაზავენ, რომელიც ქმარმა ან მამამ დაავალა”.
მაია მასწავლებელი ასევე ამბობს, რომ რთული იყო მისთვის უცხო გარემოში მუშაობა.
“თავიდან რთული იყო ამ გადაწყვეტილების მიღება – ფეხით გავდიოდი 14 ან 16 კილომეტრს. მაგრამ, ამ ყველაფერის მიუხედავად, არ დავნებდი. ამაში იმანაც ითამაშა თავისი როლი, რომ სოფელი, მოსწავლეები და მათი მშობლები თბილად დამხვდნენ”.
