Yeni ilin gəlişinə sayılı günlər qalmışdı. Uşaqlarla yığışıb şənlik üçün hazırlıq görürdük. Səbinə də təşkilatçılar siyahısına daxil idi. O da bizim kimi canla-başla çalışırdı ki, maraqlı yeni il şənliyi ərsəyə gətirək. Yorğunluq simamızdan bəlli idi. Yavaş-yavaş dağılışmağa başladıq. Bizim evlərimiz yaxın olsa da, bizdən fərqli olaraq Səbinəni piyada gedəcəyi uzun yol gözləyirdi. O qonşu kənddən hər səhər piyada bizim kənd məktəbinə oxumağa gəlirdi.
Səhər açıldı. Sinfə daxil olmaqla Səbinənin qaçırılma xəbərini eşitməyim bir oldu. Sanki boğazımda sözlər düyünlənib qalmış, nitqim tutulmuşdu. Nərgizin həyəcanla “ Dünən elə məktəbdən evə gedəndə maşını yanında saxlayıb, qızı güclə maşına mindirib aparıblar. Kiçik əmim oğlu və Rəna da Səbinənin yanında imişlər. Onlar nə qədər mane olmağa çalışsalar da bacarmayıblar. Səbinəni qaçıranlar 3 nəfər olublar” dediyi sözlər hamımızı sarsıtmışdı. Onu qaçıranın kim olduğu hamıya məlum idi. Səbinə də əvvəlcədən bu haqqda mənə demişdi. Onlar dəfələrlə elçilik üçün Arif dayının qapısını döysələr də, nə Səbinə nə də atası Arif dayı razı olmamışlar. Arif dayı qızının azyaşlı, məktəbli olmasını həm də oxutduracağını bildirmişdi.
Deməli, indi o bu yola əl atmışdı. İlahi, Səbinə həqiqətənmi artıq arzularını həyata keçirə bilməyəcəkdi? – bu sualı öz-özümə verməyə çəkinirdim. “Bəli” cavabını verməkdən qorxurdum bəlkə də. Amma hər kəsin gözündən oxuya bilirdim bu sualın cavabını. Hətta artıq hamı belə danışırdı “ Yazıq qız, yaxşı oxuyurdu, atası da oxutduracaqdı. Nə deyək allah xoşbəxt eləsin. Bir neçə günə də toyları olar, valideynləri də barışarlar“ İnsanların bu cür danışmaqlarına təəcüblənmirdim, çünki artıq qaçırılan qız geri qayıda bilməzdi axı. Xəyallarının, yaşamaq istədiyi həyatın üstündən xətt çəkəcək, olanlara boyun əyəcəkdi. Hər iki ailə hət şeyi unudub, heç nə olmamış kimi həyatlarına davam edəcəklərdi . Səbinə də bir ömür sonuna kimi sevmədiyi insanla yaşamaq məcburiyyətində olacaqdı. Necə də acı deyilmi?!
Bazar ertəsidir. Mən gözlərimə inana bilmirəm. İlahi, görəsən yuxdur bu yoxsa həqiqət? Budur Səbinə öz partasında əyləşib. Dərsə davam edir. O hamını yanıltdı. Biz yanıldıq. Atası qaçırılan gün onları polisə, axtarışa vermişdi. Elə həmin gün də polislər onları tapıbmışlar. Arif dayı qızına, onun arzularına sahib çıxmışdı. Səbinə də gözlərinin yaşını silib, dim – dik yıxılmaz möhkəm qaya tək ayaqda durmağa özünə söz vermişdi. Bu gün hal-hazırda Səbinə Universitetdə 2-ci kurs tələbəsidir. O müəllim olub elin balalarına elm öyrədəcək. O başına gələnlərə, insanların pıçı-pıçılarına rəğmən təslim olmağı yox, mübarizə aparmağı seçdi.
Hekayə real həyat hekayəsinə dayanır. İstifadə olunan adlar simvolikdir.
Müəllif: Dilarə Təhməzova
___________________
ბრძოლის არჩევა
ახალ წლამდე სულ რამდენიმე დღე იყო დარჩენილი. ბავშვებთან ერთად შევიკრიბეთ და წვეულებისთვის ვემზადებოდით. საბინა ასევე ორგანიზატორთა სიაში იყო. ის, ისევე როგორც ჩვენ, ბევრს შრომობდა, საახალწლოდ საინტერესო წვეულების ფორმატის შესაქმნელად. სახეზე დაღლილობა გვეწერა. თანდათან დავიწყეთ დაშლა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი სახლები ახლოს იყო, საბინას, ჩვენგან განსხვავებით, გრძელი გზა ჰქონდა გასავლელი. ის ყოველ დილით მეზობელი სოფლიდან ჩვენი სოფლის სკოლაში დადიოდა.
გათენდა. საკლასო ოთახში საბინას გატაცების ამბავი გავიგეთ. თითქოს სიტყვები ყელში გამეჩხირა და მეტყველება წამერთვა. ნარგიზი აღფრთოვანებული ჰყვებოდა: ”გუშინ, სკოლიდან სახლისკენ მიმავალ გზაზე გააჩერა მანქანა და ძალით ჩასვეს მანქანაში. ჩემი უმცროსი ბიძაშვილი და რენაც იყვნენ საბინასთან ერთად. როგორც არ შეეცადნენ მის გაჩერებას, ვერ შეძლეს. სამმა ადამიანმა გაიტაცა საბინა”, – თქვა მან.
ყველამ იცოდა, ვინ მოიტაცა იგი. საბინასაც წინასწარ მოყოლილი ჰქონდა ამის შესახებ ჩემთვის. მიუხედავად იმისა, რომ მათ არაერთხელ დააკაკუნეს ბიძა არიფის სახლის კარზე მისი ხელის სათხოვნელად, არც საბინა და არც მამამისი, ბიძია არიფი, არ დათანხმდნენ. ბიძია არიფმა თქვა, რომ მისმა ქალიშვილმა სკოლაში უნდა იაროს და განათლება უნდა მიიღოს.
ე. ი. იმ ადამიანმა ამ გზას მიმართა. ღმერთო, საბინა მართლა ვეღარ შეძლებდა ოცნებების ასრულებას? – მეშინოდა ამ კითხვის დასმა ჩემი თავისთვის. ალბათ მეშინოდა პასუხის გაცემა “დიახ”. მაგრამ მე შემეძლო ამ კითხვაზე პასუხის წაკითხვა. ყველას თვალებში ეს აშკარად ჩანდა. ყველამ თქვა: ”საწყალი გოგო, ის კარგად სწავლობდა და მამასაც უნდოდა მისი სწავლა-განათლება. რაღა შეგვიძლია ვთქვათ… ბედნიერი იყოს… ალბათ რამდენიმე დღეში ქორწილი ექნებათ და მშობლებიც მალევე შერიგდებიან“, – ამბობდა ყველა. ეს ხაზს უსვამდა მის ოცნებებს, ცხოვრებას, რომელიც სურდა, და ეგუებოდა იმას, რაც მოხდა. ორივე ოჯახი დაივიწყებს ყველაფერს და გააგრძელებს ცხოვრებას, თითქოს არაფერი მომხდარა. საბინას სიცოცხლის ბოლომდე მოუწევდა ცხოვრება იმ ადამიანთან, რომელიც არ უყვარდა. მწარე არ არის?!
გავიდა დრო. ორშაბათია. თვალებს ვერ ვუჯერებ. ღმერთო, ეს სიზმარია თუ სიმართლე? აი საბინა ზის თავის მერხთან. გაკვეთილი გრძელდება. მან ყველა პროგნოზი უარყო. ჩვენ შევცდით. იმ დღეს, როდესაც საბინა გაიტაცეს, მამამისმა პოლიციას მიმართა. პოლიციამ ისინი იმავე დღეს იპოვა. ბიძია არიფმა საკუთარი და ქალიშვილის ოცნებებისთვის იბრძოლა. საბინამაც ცრემლები მოიწმინდა და საკუთარ თავს დაჰპირდა, რომ მყარად დადგებოდა.
დღეს საბინა უნივერსიტეტში სწავლობს, მეორე კურსზეა. ის იქნება მასწავლებელი და მომავალში ხალხის შვილებისთვის განათლების მისაცემად იმუშავებს. მან აირჩია ბრძოლა და არა დანებება, მიუხედავად მომხდარისა და ხალხის ჩურჩულისა.
ისტორია დაფუძნებულია რეალურ ცხოვრებაზე. გამოყენებული სახელები სიმბოლურია.
ავტორი: დილარა ტაჰმაზოვა
