Müəllif: Tamam Abulova
Artıq beş aydır ki, azad şəkildə ailəmdən uzaq yaşayıram. Demək olar ki, hərşeyə öyrəşdim, ən çox isə yalnız yaşamağa. Əslində yalnız da deyiləm. Burada sığınacaqda böyük ailım var, hansılar ki, hər zaman dahada güclənməyim üçün mənə dəstək olurlar. Oxumağım da yaxşı gedir, təhsilimə davam edirəm və məqsədyönlü şəkildə gələcək planalrımı həyata keçirmək üçün çalışıram. Qısa zaman öncə çalışmağada başladım. Qısa zaman ərzində bir çox çey əldə etdiyimə çox sevinirəm və özümə əminəm ki, gələcək də daha çoxunu da əldə edəcəm.
Beş ay ərzində həyatımda çox şey dəyişdi. İlk növbədə azad yaşamağı öyrəndim. İnnən belə azadlığın nə olduğunu və mənim üçün azadlığının nə qədər vacib olduğunu dərk etdim. Ən əsası isə göz yaşları ilə dolu həyatım keçmişdə qaldı və onun əvəzinə xoşbəxtlik gəldi. Elə bir hissdir ki, bu xoşbəxtliyi itirmək istəmirəm və rahatlığı qoruyub saxlamaq üçün hərşey edəcəm. Bu gün özümü qismən uğurlu hesab edirəm, ancaq elə uğurlu olmaq istəyirəm ki, gələcəkdə atam mənə baxıb belə uğurlu və bacarıqlı ovlad itirdiyi üçün heyfslənsin. Gizlətməyəcəm atam üçün bəzən çox darıxıram, ancaq bununla yanaşı yaşadığım o ağrı və əzabları xatırlayıram və buna görədə heçcür geri qayıtmaq istəyim yoxdur. Həyatımı dəyişdikdən sonra dərkk etdim ki, öncəki həyatımda türmədəimişəm. Burada həyatım elə yaxşı formalaşdır ki, artıq bir çox şeyi bacardığımı gördüm. Ən əsası isə insan üçün azadlığın necə önəmli olduğunu anladım. Bu gün ıminliklə deyə bilərəm, bəli mən azadam!
Ailə üzvlərimlə heç bir əlaqəm yoxdu. Gələcəkdə də olub olmayacağını bilmirəm. Ancaq hələ ki, oxşar istəyim yoxdur. Burada azad qərar vermık hüququm, güclü olmaq və azad olmaq hüququm var. Dostlarımla zaman keçirmək, əylənmək, təhsilimə vaxt ayırmaq, kitab oxumaq, yalnız qalmaq və digər bir çox hüquqlarım var. Bunun sadəcə çox az qismini 17 il ərzində ailəmdən gözlədim, xahiş etdim və hətta yalvardım ancaq onlar mənə qarşılığında sadəcə qadağalar qoydular, bu isə məni bədbəxt edirdi.
———————————–
დიახ, მე თავისუფალი ადამიანი ვარ!
ავტორი: თამამ აბულოვა
უკვე ხუთი თვეა, რაც დამოუკიდებლად ვცხოვრობ, მშობლებისგან შორს. თითქმის ყველაფერს მივეჩვიე, ყველაზე მეტად – მარტო ცხოვრებას. სხვათა შორის, მარტოც არ ვარ. აქ, თავშესაფარში, მყავს დიდი ოჯახი, რომლის წევრებიც ყოველთვის ჩემ გვერდით არიან და მხარს მიჭერენ, რომ უფრო გავძლიერდე. სწავლის საქმეც კარგად მიდის, ჩვეულებრივ ვაგრძელებ მეცადინეობებს და მიზანდასახულად ვმუშაობ ჩემი სამომავლო გეგმების განსახორციელებლად. დიდი ხანი არაა, რაც მუშაობაც დავიწყე. ძალიან მიხარია, რომ ამ მოკლე ხანში ბევრ რამეს მივაღწიე და ჩემს თავში დარწმუნებული ვარ, რომ მომავალში უფრო მეტსაც მივაღწევ.
ხუთი თვის განმავლობაში, ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ შეიცვალა. პირველ რიგში, ვისწვალე დამოუკიდებლად ცხოვრება. ახლა უკვე კარგად ვიცი, თუ რას ნიშნავს თავისუფლება და თურმე რამდენად დიდი მნიშვნელობა ჰქონია ჩემთვის თავისუფლების არსს. ყველაზე მთავარი კი ის არის, რომ ჩემი ცრემლებით სავსე ცხოვრება მწარე წარსულში დარჩა, ამის სანაცვლოდ კი დიდი ბედნიერება მეწვია. ისეთი გრძნობაა, რომ ამ ბედნიერების დაკარგვა არ მინდა და ყველაფერს გავაკეთებ, რომ შევინარჩუნო ეს სიმშვიდე. დღეს ჩემს თავს ნაწილობრივ წარმატებულად ვთვლი, თუმცა მინდა, ისეთ წარმატებებს მივაღწიო, რომ მომავალში მამაჩემმა ნახოს და ინანოს, რომ ჩემსავით საამაყო შვილი უბრალოდ დაკარგა.
არ დაგიმალავთ, მამაჩემი ზოგჯერ ძალიან მენატრება, თუმცა ამასთან ერთად, მახსენდება ის ტკივილი და ტანჯვა, რასაც მასთან ცხოვრების დროს გადავიტანე და ამიტომაც არასდროს მიჩნდება დაბრუნების მცირედი სურვილიც კი. ცხოვრების შეცვლის შემდეგ მივხვდი, რომ წინა ცხოვრებაში უბრალოდ ციხეში ვყოფილვარ. აქ იმდენად კარგად ამეწყო ცხოვრება, რომ ძალიან ბევრი რამის გაკეთება შემიძლია. მივხვდი, რომ ამ ქვეყნად ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანის თავისუფლება ყოფილა. დღეს დიდი დარწმუნებით ვამბობ: დიახ, მე თავისუფალი ადამიანი ვარ!
ოჯახის წევრებთან არანაირი კონტაქტი არ მაქვს. ნამდვილად არ ვიცი, მომავალში მექნება თუ არა. თუმცა, ჯერჯერობით, მსგავსი სურვილი არ გამჩენია. აქ მაქვს გადაწყვეტილების დამოუკიდებლად მიღების უფლება, სიძლიერის, თავისუფლების, მეგობრებთან დროის გატარების, გართობის, მეცადინეობის, წიგნების კითხვის, მარტო ყოფნის და სხვა მრავალის უფლება. ამის უბრალოდ მცირედ ნაწილს ჩვიდმეტი წლის განმავლობაში ოჯახისგან მოველოდი, თვხოვდი და ვეხვეწებოდი თუმცა ისინი სამაგიეროდ უბრალოდ აგრძალვებს მიწესებდნენ, რაც უბედურს მხდიდა.
