Ali İlqaroğlu
Mən sənə xoşbəxtlik verəcəkdim axı. Biz ər-arvad olduq,ama mən sənə həyat yoldaşı ola bilmədim. Bu həyatın yollarını sən mənimlə köməkləşərək yox,şiddətə məruz qalaraq,qısqanclıq pərdəsi ilə mənasız qadağalar alaraq,uşaqlarımızın qorxudan axıtdıqları göz yaşını silərək getdin. Amma heç vaxt yeməyini,içməyini,paltarını əksik
etmədim. Mən “ər” borcumdan çıxdım,ama insanlıq borcumdan,həyat yoldaşı borcumdan çıxa bilmədim. Bağışla məni,qadın! Mən sənə yaxşı yoldaş olmamışam…
Mən sənin haqqını hüququnu yetərincə çatdırmadım. “Cənnət anların ayaqları altındadır” deyən dinin davamçısı olaraq minbərlərdə bu kəlamı çox az dilə gətirdim. Evlilikdə qadının seçimi,qadına şiddət günahının cəzaları,qadına “Səni Sevirəm” sözünün mükafatları barədə çox nadir hallarda qısa olaraq danışdım. Başım hər il,hər gün təkrar
etdiyim xütbələri təkrarlamağa qarışmışdı. Mən yaxşı dindar olmamışam!
Mən səni hər zaman zəyif bildim. Yaşadığın hər bir əzaba sənin məhkum olduğunu,qarşı çıxa bilməyəcəyini,çıxsan belə müvəffəq ola bilməyəcəyini qəbullandım. Əziyyətləri bir “nemət” olaraq mənimsədiyini hiss etsəm də,sakitcə durub başına nələr gələcəyini seyr etməyi seçdim. “Camaatın ailə işinə niyə qarışırsan?”,”Alov olmayan yerdən tüstü
çıxmaz,qadın durduq yerə niyə döyülsün ki?” cümlələrini “kişi”-lərin şərəfsizliklərinə yox da, sənin əxlaqsız olmağına yozdum. Ölümünü vacib saydım,öldürənləri haqlı saydım.
Bağışla bizi,qadın! Biz insanlığı öldürdük! İndi isə ölünü diriltmək uğrunda mübarizə aparırıq. Və inanırıq ki,insanlar problemləri problem olaraq dərk etdikdən sonra mübarizəmizdə qalib gələciyik. Çoxusu bu mübarizədən,qadınların haqları barədə olan söz söhbətdən iyrənsə də biz davam edəcəyik. Gec ya tez,biz ölünü diriltməyi
bacaracağıq!
———————————–
მე მაპატიე!
ალი ილგაროღლუ
მე შენ უნდა გამებედნიერებინე. ჩვენ ცოლ-ქმარი გავხდით, მაგრამ მე ვერ გავხდი შენი ცხოვრების თანამგზავრი. იმის ნაცვლად, რომ ეს ცხოვრება ჩემი თანადგომით, მხარდაჭერით უნდა გაგეტარებინა, შენ ეჭვიანობის გამო დამალული, ძალადობის მსხვერპლი, უაზრო შეზღუდვებით, ბავშვებისთვის შიშის ცრემლების მოწმენდით იცხოვრე. მაგრამ, მე არასოდეს არ დაგაკელი სასმელი, საჭმელი, ტანსაცმელი. მე “ქმარის” მოვალეობა მოვიხადე,
მაგრამ ადამიანობის, ცხოვრების თანამგზავრის მოვალეობა ვერ შევასრულე… მე კარგი ქმარი ვერ გავხდი.
მე საკმარისად ვერ უზრუნველვყავი შენი უფლებები. როგორც რელიგიის მიმდევარმა, “სამოთხე დედების ფერხთითააო”, ეს სიტყვა ამბიონებზე ძალიან ცოტაჯერ წარმოვთქვი. იშვიათად ვისაუბრე ქორწინებაში ქალის არჩევანზე, ძალადობის ცოდვებზე, სიტყვა “მიყვარხარის” მნიშვნელობაზე. მე დაკავებული ვიყავი ქადაგების გამეორებით, რომელიც ყოველ წელს, ყოველდღე გავიმეორე. მე არ ვიყავი კარგი მრწამსი!
ყოველთვის სუსტად წარმოგიდგენდი. მე ვიფიქრე, რომ განწირული იყავი ყველა ტანჯვისთვის, რომელსაც განიცდიდი, თუ გაიქცეოდი, ამას ვერ შეძლებდი. მიუხედავად იმისა, რომ ვგრძნობდი, რომ ეს ტანჯვა, როგორც “კურთხევა”, ისე მიიღე, მე წყნარად ვიდექი და ვუყურებდი, რა მოხდებოდა. “რატომ ერევით ხალხის საოჯახო საქმეებში?”, “არ არის კვამლი იქ, სადაც ცეცხლი არ არის, ქალს უმიზეზოდ არავინ სცემსო”… მე ეს წინანდებები კაცის უნამუსობაზე კი არა, შენს უზნეობაზე წარმოვიდგინე. მე შენი მოკვლა გავამართლე, გავამართლე მკვლელი.
ქალებო, გვაპატიეთ! ჩვენ მოვკალით კაცობრიობა, ახლა კი მკვდრის გაცოცხლებას ვცდილობთ და გვჯერა, რომ ადამიანები როდესაც აღიქვამენ ამას პრობლემად, ჩვენ ბრძოლაში გავიმარჯვებთ. ბევრს მობეზრდა ქალთა უფლებებზე საუბარი, მაგრამ ჩვენ მაინც გავიმარჯვებთ. ადრე თუ გვიან, ჩვენ მკვდრის გაცოცხლებას შევძლებთ!
