Hər zaman irəli sürülən bir düşüncə var və dəvamlı gündəmə gəlməkdədir: Bəşəriyyətin bu universal problemləri qadınları bütün digər rolları ilə qarşı-qarşıya qoyur. İlk növbədə, ana rolu qadını ürəyindən vurur.Qadınlar sadəcə anadır prinsipi əsasında dəvam edən anlayış məhv edicidir..Əslində bu fikir cəmiyyətin yarasıdır.Təhsil probleminin esas başlanğıcıdır.Cəmiyyət qadını ana rolundan başqa rollarda görə bilmir. Əvvəlcə qadın olmaq digər rolları bəsləyən bir qaynaq deyilmi?! Əminəm siz də dost məclislərdə müzakirə olunan sosial problemlərin fərdi və ailə səviyyəsində analiz olunduğuna rast gəlirsiniz. Düşünürəm ki, burada nəzərdə tutulan şey vicdansızlıqdır. Qadın olmadan “ana”olan valideyinlər cəmiyyət üçün necə fərdlər yetişdirə biləcəyi düşünülməsi gərəkən aktual məsələdir. Bizlər nə qədər yaşadığımız mühitin məhsulu olsaqda bizə verilən zehnimizlə bu problemi həll edə bilərik.
18 yaşına çatmadan ana olmaq yerinə o yaş ərəfəsində qadınlığın nə olduğunu dərk edə bilər və daha doğru addımlar ata bilərik. Ətraf-mühit tərəfində bizə vəd edilən ana personaji bizim özümüz deyilik. Təhsil almadan, formalaşmadan müqəddəs ola bilmərik. Həqiqətən, “şüurlu” və “bacarıqlı” valideynləri varsa, hər uşaq bir almaz kimi böyüyəcək. Bax o zaman cənnət bir ana olaraq ayaqların altına səriləcəkdir.
Analığın “qadınlıqdan” çox məna kəsb etdiyi və hətta bərəkətli olduğu bir mədəniyyətdə yaşayırıq. Bütün varlığı boyunca bir qadının xüsusiyyətlərindən yalnız biri ola bilən məhsuldarlıq, qadınlıq anlayışını istisna edir. Evlənməli və doğum etməli olmadıqlarını qışqıran qadınlar susdurulur. Bununla birlikdə, hər bir qadın ana olmaq məcburiyyətində deyil və şəxsiyyətləri arasında analıq kimliyini istəməmək ən təbii haqqdır. Cəmiyyətin düşüncəsini əla alaraq bu kimi vəziyyətlərdən imtina etmek qadınların böyük əksəriyyəti üçün mümkün deyil. Gəlincikləriylə oynayan uşaqlar evləndirilir. Hər kəs buna xoşbəxt gün imaji yaratsada bu tragedyanın başlanğıcıdır demek qaçınılmazdır .Emosiyonal ve ya insan olaraq bilməliyiki bu “məcburi” analar əsasən bədbəxt, depressiyalı və yorğundurlar.
Yenə də uşaqlar bu “mühasirədə qalan analıqda” böyüyürlər və qadını yalnız “ana” olaraq görürlər. Artıq cəmiyyətimizdə Analıq deyəndə dərk edilən düşüncə var: Analıq qadınların qadınlıqlarını emosional həbsxanalara bağlamasına səbəb olacaq gücdən ibarətdir.
Qadın özünü tanımadan əvvəl, dünyanı bilmək, uyğunlaşmağa çalışmaq, heç vaxt gedeceyi yere çatmamaq kimi dəhşətli faktlarla rastlaşır. Bu səbəbdən bir qadın öz qayğısına qalmalıdır. Ailədən, dost-tanışdan kimdən olursa olsun ətrafdan gələn məcburiyyətlərə qarşı qoymalıdır, baş əymək yerinə üsyan qaldırmalıdır. Özünü azad etməli və Özünə qayğı göstərmək özünü düşünmək və dinləmək üçün imkanı yaratmalıdır. Çünki qadın yalnız ana deyil həmdə mühəndis, həkim, şair, yazar, diplomat və s-də ola bilər.
Müəllif: Lalazər Həsənova
—————————-
ქალი მხოლოდ დედა არ არის!
მუდმივად გვესმის მოსაზრება, რომ ქალი მხოლოდ დედაა, და ეს დამანგრეველია. სინამდვილეში, ეს იდეა საზოგადოების ტკივილია. ეს არის განათლების პრობლემის მთავარი დასაწყისი.
ქალი ხომ არ აღიქმება პირველ რიგში სხვა როლების წყაროდ?! დარწმუნებული ვარ, რომ თქვენც ასევე მიხვდებით, რომ მეგობრული შეხვედრების დროს განხილული სოციალური საკითხები ინდივიდუალურად და ოჯახის დონეზეა გაანალიზებული. ვფიქრობ, აქ იგულისხმება არაკეთილსინდისიერება. მნიშვნელოვანია, ვიფიქროთ იმაზე, თუ როგორ შეუძლიათ მშობლებს, რომლებიც “დედები” არიან ქალობის გარეშე, საზოგადოების აღზრდა> რამდენიც არ უნდა ვიყოთ იმ გარემოს „პროდუქტი“, რომელშიც ვცხოვრობთ, ჩვენ შეგვიძლია, გონივრულად გადავწყვიტოთ ეს პრობლემა.
იმის ნაცვლად, რომ გავხდეთ დედა 18 წლამდე, ჩვენ შეგვიძლია, გავიგოთ, რა არის ქალობა ამ ასაკში და უფრო სწორი ნაბიჯები გადავდგათ. ჩვენ არ ვართ მხოლოდ დედის როლის შემსრულებლები, რომელიც გარემომ მოგვანიჭა. ჩვენ ვერ ვიქნებით „წმინდანები“ განათლებისა და ჩამოყალიბების გარეშე. მართლაც, თუ საზოგადოებაში იქნებიან “შეგნებული” და “ქმედუნარიანი” მშობლები, ყველა ბავშვი სწორ გარემოში გაიზრდება.
ჩვენ ვცხოვრობთ ისეთ კულტურაში, სადაც დედობას უფრო მეტი მნიშვნელობა აქვს, ვიდრე “ქალურობას”. ნაყოფიერება, რაც ქალის მხოლოდ ერთი მახასიათებელი შეიძლება იყოს მთელი მისი ცხოვრების განმავლობაში, გამორიცხავს ქალურობის ცნებას. იმ ქალები, რომლებიც ამბობენ, რომ არ უნდა დაქორწინდნენ და არ იმშობიარონ, საზოგადოება აჩუმებს. ამასთან, ყველა ქალი არ უნდა იყოს დედა და ეს არის ყველაზე ბუნებრივი უფლება, რომ ადამიანს არ სურდეს დედობა. შეუძლებელია, ქალთა აბსოლუტურმა უმრავლესობამ შეძლოს უარის თქმა ამაზე, საზოგადოებრივი აზრის გათვალისწინებით. ბავშვები თავიანთ „თოჯინებთან“ თამაშის ნაცვლად ქორწინდებიან. მიუხედავად იმისა, რომ ქორწილის დღეს ყველა ბედნიერ იმიჯს ქმნის, გარდაუვალია, რომ ეს ტრაგედიის დასაწყისია. ემოციური ან ადამიანური გრძნობით უნდა ვიცოდეთ, რომ ეს “იძულებითი” დედები ძირითადად უბედურები, დეპრესიულები და დაღლილები არიან.
ბავშვები ისევ ამ “ალყაშემორტყმულ დედობაში” იზრდებიან და ქალს მხოლოდ “დედად” ხედავენ. ჩვენს საზოგადოებაში არის გავრცელებული მცდარი შეხედულება. როდესაც ჩვენ ვამბობთ დედობაზე, დედობა ძალააო, ეს იწვევს ქალების ემოციურ დატყვევებას.
სანამ საკუთარ თავს შეიცნობს, ქალი აწყდება საშინელ ფაქტებს, მაგალითად, სამყაროს შეცნობას, ადაპტაციის მცდელობას და ამით დანიშნულების ადგილამდე ვერასოდეს მიაღწევს. ამ მიზეზით, ქალმა საკუთარ თავზე უნდა იზრუნოს. მან წინააღმდეგობა უნდა გაუწიოს ყველას, ოჯახის ან მეგობრების ზეწოლას და აჯანყების ნაცვლად, საკუთარ თავს პატივი სცეს. მან უნდა გაათავისუფლოს საკუთარი თავი და იზრუნოს მასზე, რაც საშუალებას მისცემს მას, იფიქროს და მოუსმინოს საკუთარ თავს, იმიტომ, რომ ქალი მხოლოდ დედა და დედობა არაა – ქალი შეიძლება იყოს ინჟინერი, ექიმი, მწერალი, დიპლომატი და სხვ.
ავტორი: ლალეზარ გასანოვა
