Müəllif: Aynurə Əliyeva
Hər şey olduğu kimi öz yerində qalır, sadəcə sən gedirsən – ya tərk edirsən, ya yerini dəyişirsən. Başqa heç nə dəyişmir, sən dəyişirsən, yaşam tərzin dəyişir.
Qadın – doğulduğu, böyüdüyü yeri tərk edən və yeni mühit, ailə quran varlıq. Tərk etmək – bu elə də asan söz deyil. Geri dönən zaman görürsən ki, tərk etdiyin yerdə heç nə dəyişməyib, başa düşürsən ki, dəyişən nə keçmiş nə də xatirələr deyil, sənsən.
Qadın – həsrətə, xatirələrə, tərk etdiyi uşaqlığa dözən varlıq. Böyüdü…böyüdü və başqa, yeni xatirələrə uçdu. Yeniləri yaradacaq ancaq bir şərtlə ki, keçmişi unutmayacaq. Qadın yaradıcıdır!
Yağış damlalarının səsi, ötüb keçən uşaqlıq illəri, küçəmizdə eşidilən səslər də, səs-küylü yay gecələrinin sükutu da, hətta itlərin hürməsi də tanışdır…qadın səbr edəndir, qadın güşəztə gedəndir!
Bu gün də gözlərimin qarşısında gəlinciklərlə oynayan beş qız canlanır. Onlar hələ tərk etmək və güzəştə getmək barədə düşünmürdülər. Bu gün isə hamı uşaqlığını, xatirələri doğulub böyüdüyü küçədə qoyub getdi və yeni xatirələr qurdular. Ancaq heç biri gəlinciklərlə oynayan qızları unutmayıb, heç nə dəyişməyib, hər şey öz yerində durur, sadəcə onlar getdilər. Səs-küylü yay gecələrinin xatirələri dolaşan küçəni tərk etdilər. Qadın güzəştə gedəndir, uşaqlığını, səsli-küylü yay xatirələrini gələcək üçün güzəştə gedirlər. Qadın gələcəyi qurandır…
Xatirələr özündə milyonlarla xatirəni saxlayan gecənin sükutunu pozur. Sükutun dili yoxdur ki, danışsın, onun adı sükutdur. Qadın sükutun özü, gecə kimi susqundur. Damlaların səsi gəlir, yağışlı yay gecəsidir, xatirələrin qoxusu ürəyin dərinliyinə qədər gedib çatır! Qadın tərk edəndir, amma heç vaxt unutmur. Sadəcə yağışlı yay gecəsinin sükutu kimi bütün ağrıları özündə daşıyaraq gizləyir…Qadın ürəyi sirlər xəzinəsidir…
———————————————————————-
ქალის გული…
ავტორი: აინურა ალიევა
ყველაფერი რჩება ადგილზე, უბრალოდ შენ მიდიხარ – ან ტოვებ, ან გადაადგილდები, წახვალ სხვაგან. მეტი არაფერი იცვლება, იცვლები შენ, იცვლება შენი ცხოვრების წესი.
ქალი არსებაა, რომელიც ტოვებს იმ ადგილს, სადაც დაიბადა, გაიზარდა და ქმნის ახალ გარემოს, ოჯახს.
დატოვება – არაა ეს ადვილი საქმე. როცა უკან ბრუნდები, ხედავ, რომ არაფერი შეიცვალა იქ, სადაც მიატოვე, ხვდები, რომ ცვალებადი შენ ხარ და არა – წარსული და მოგონებები.
ქალი, არსება, რომელიც უსწრებს იმ მონატრებას, მოგონებებს, ბავშვობას, რომელიც მიატოვა და წავიდა. გაიზარდა… იზრდება და გაფრინდება სხვა მოგონებებში, ახლებს შექმნის, მაგრამ იმ პირობით, რომ ძველს არ დაივიწყებს. ქალი შემოქმედია!
წვიმის წვეთების ხმა, გავლილი მთელი ბავშვობა, უბანში გაჟღერებული ხმებიც კი ნაცნობია, ხმაურიანი ზაფხულის ღამის სიჩუმეც, ძაღლების ყეფაც კი… ქალი მომთმენია, ქალი დამთმობია!
დღესაც ცოცხლდება თვალწინ პატარა, თოჯინებით მოთამაშე ხუთი გოგონა, რომლებიც ჯერ დატოვებაზე და დათმობაზე არც ფიქრობენ.
დღეს ყველამ დატოვა ბავშვობა, მოგონებები იმ ქუჩაზე, სადაც დაიბადნენ და წავიდნენ ახალ მოგონებებში. მაგრამ არც ერთს არ დაუვიწყია თოჯინებით მოთამაშე გოგონები, არ შეიცვალა არაფერი, ყველფერი თავის ადგილზეა, უბრალოდ ისინი წავიდნენ, დატოვეს ის უბანი, სადაც ზაფხულის ხმაურიანი მოგონებები ტრიალებს. ქალი დამთმობია, თმობს ბავშვობას, ხმაურიანი უბნის მოგონებებს – მომავლის გულისთვის. ქალი, მომავლის შემოქმედია…
მოგონებები არღვევს ღამის სიჩუმეს, იმ სიჩუმეს, რომელიც თავის თავში მილიონობით განცდას მალავს. სიჩუმეს ხომ ენა არ აქვს, რომ ილაპარაკოს, მას სიჩუმე ჰქვია… ქალი ჩუმია, ზუსტად სიჩუმესავით, ღამის სიჩუმესავით…
წვეთების ხმა ისმის, ზაფხულის წვიმიანი ღამეა, მოგონებების სუნი მოდის გულის სიღრმემდე! ქალი ტოვებს ბავშვობის სახლს, მაგრამ არასდროს ივიწყებს, უბრალოდ ზაფხულის წვიმიანი ღამის სიჩუმესავით თავის თავში მალავს ყველა ტკივილს… ქალის გული საიდუმლოთა ხაზინაა…
