Հեղինակ՝ Նարինե Զաքարյան
Կորոնան շատ ավելի ուշ եկավ իմ գյուղ։ Թերևս սա էր պատճառներից մեկը, որ գյուղացիների մեծ մասը չէր հավատում կորոնային։Հաճախ ասում էին, որ դա պարզապես գրիպ է և ոչ ավելին: Բայց երբ համաճարակի առաջին փուլին հաջորդեց երկրորդը, ցավոք, մեր գյուղն ել արդեն կարմիր համաճարակային գոտում հայտնվեց ։ Այս ընթացքում պատվաստանյութ չկար, և պատվաստումը դեռ այնքան տարածված չէր, որքան հիմա։ Գյուղի երկու դպրոցներ փակվեցին և հեռավար ուսուցուման անցան։Թեև դա շատ վատ և ավելի վատ իրավիճակ էր, քանի որ որոշ մարդիկ չունեին համակարգչային միջոցներ, որպեսզի ամբողջությամբ ներգրավվեին առցանց ուսուցման մեջ, ոմանք չունեին ինտերնետ, ոմանք ընդհանրապես չէին հասկանում համակարգչային համակարգերը, բայց այստեղ չեմ կարող հերքել, որ սա ելքերից մեկն էր, որ յուրաքանչյուր գյուղի բնակիչ մեկս միուսի նկատմամբ ավելի զգուշավոր և պատասխանատու մոտեցում ունենաինք։Երբ նրանք վերադարձան դպրոցի շենքեր, արդեն պահպանում էին ամբողջական հեռավորություն և մաքրություն։
Բայց դրանով չավարտվեց… Աշնանը երկրում կորոնավիրուսով հիվանդների թիվն ավելացավ։
Այս խնդրի լուծման ուղիներից մեկը պատվաստվելն էր, գյուղացիները բացառություն չէին պատվաստվել չցանկացողներից։Շատ եմ մտածել այս մասին և ի վերջո կհանգեմ այն եզրակացության, որ մարդկանց մեծ մասը, ցավոք, որոշումներ կայացնելու ցանկություն և կարողություն չունի, նրանցից շատերն ավելի շատ նախընտրում են միմյանց խոսքն ու մոտեցումը և չեն հավատում պատվաստմանը։Ես անձամբ ոչ մեկին չեմ մեղադրում, դա անձնական որոշում է, բայց այստեղ խոսքը ոչ միայն մեր առողջության, այլև ընտանիքի անդամների, բնապահպանական անվտանգության և երկրի վիճակի մասին է։Ի ուրախություն մեզ գյուղում պատվաստվեցին բոլորը,թե ուսուցչական անձնակազմը, թե բոլոր ուսանողներն ու պետական պաշտոնյաները ու օրինակ դարձան մնացած բնակիչների համար, իսկ պատվաստվածների թիվն օրեցօր ավելանում է։
Մենք ուզում ենք վերադառնալ բնականոն կյանքին, ուսանողները ցանկանում են առողջ միջավայրում լսարաններ հաճախել: Ոչ միայն ուսանողները, վստահ եմ, որ բոլորը կարոտեն այն շրջանը, երբ ապրել են առանց կորոնայի, ուստի դա հաղթահարելու միակ ճանապարհը պատվաստումն է։
————————-
კორონა ჩემს სოფელში
ავტორი ნარინე ზაქარიანი
კორონა ჩემს სოფელში გაცილებით გვიან შემოვიდა. ალბათ, ეს იყო ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, რომ სოფლის მცხოვრებლების უმეტეს ნაწილს არ სჯეროდა კორონასი. ხიშირად ამბობდნენ, რომ ეს უბრალოდ გრიპია და მეტი არაფერი.
მაგრამ როდესაც პანდემიის პირველ ეტაპს მოჰყვა მეორე, სამწუხაროდ, უკვე ჩვენი სოფელიც წითელ ეპიდემიურ ზონაში აღმოჩნდა. ამ პერიოდში ჯერ არ იყო აცრა და ვაქცინაცია ისეთი პოპულარული როგორც ამჟამადაა. ჩაიკეტა სოფლის ორი სკოლა და დისტანციურ სწავლებაზე გადავიდა. მართალია, ძალიან ცუდი და უარესი მდგომარეობა იყო იმიტომ, რომ ზოგს არ ჰქონდა კომპიუტრული საშუალება სრულიად ონლაინ სწავლებაში ჩართვისთვის, ზოგს ინტერნეტი არ ჰქონდა, ზოგი კი საერთოდ ვერ ერკვევოდა კომპიუტერულ სისტემებში, მაგრამ არ შემიძლია, აქვე არ ვაღიარო, რომ ეს ერთ-ერთი გზა იყო გამოსავლის, რომ უფრო მეტი სიფრთხილე და პასუხისმგებლიანი მიდგომა გვქონოდა სოფლის თითოეულ მცხოვრებს. როდესაც ადამიანები სასწავლო შენობებში დაბრუნდნენ, უკვე სრულიად დისტანციას და სისუფთავეს ინარჩუნებდნენ.
მაგრამ ამით ყველაფერი არ დასრულებულა… შემოდგომაში უფრო მატულობდა ქვეყანაში კორონავირუსით დაავადებულების რაოდენობა. ამ გზის გადაჭრის ერთ-ერთი საშუალება კი ვაქცინაციის მიღება იყო. სოფლის მცხოვრებლები არ იყვნენ გამონაკლისნი იმ ადამიანებიდან, ვისაც აცრა არ სურდა.
ბევრი მიფიქრია ამის შესახებ და საბოლოოდ გამოვიტან დასკვნას, რომ ადამიანების უმეტესობას, სამწუხაროდ, არ აქვს საკუთარი სურვილი და გადაწყვეტილების მიღების უნარი, მათი უმეტესობა ერთმანეთის სიტყვას და მიდგომას უფრო ანიჭებს უპირატესობას და არ სჯერა აცრის. მე პირადად არ ვადანაშაულებ არავის, ეს პირადი გადაწყვეტილებაა, მაგრამ აქ საუბარი გვაქვს არამარტო საკუთარ ჯანმრთელობაზე, არამედ ოჯახის წევრების, გარემოს უსაფრთხოებასა და ქვეყნის მდგომარეობაზე. საბენიეროდ, სოფელში თუნდაც პედაგოგიური კოლექტივი, თუნდაც ყველა სტუდენტი და სამთავრო პერსონები აიცრნენ და ისინი მაგალითი აღმოჩნდნენ დანარჩენი მაოსახლეობისთვის. დღესდღეობით აცრილი ადამიანების რაოდენობა უფრო მატულობს.
ჩვენ გვინდა, ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავბრუნდეთ, სტუდენტებს გვინდა ჯანსაღ გარემოში აუდიტორიული მეცადინობების დასწრება. არამარტო სტუდენტებს – დარწმუნებული ვარ, რომ ყველას მოენატრა ის პერიოდი, როდესაც კორონას გარეშე ცხოვრობდა. ამიტომ, ამის გადაჭრის ერთადერთი გზა არის ვაქცინაციის ჩატარება.
