Այն հարցին, թե ի՞նչ խորհուրդ կտա էթնիկ փոքրամասնություններին, ի՞նչպես ինտեգրվել, Վլադիմիրը պատասխանել է․

«Պետք է նախ և առաջ ձգտել սովորել լեզուն, լեզուն իմանալուց հետո ավելի լավ կստացվի ինտեգրվելը, այսինքն պետք է վրացախոս մարդկանց հետ շփվել և լեզուն սովորել միաժամանակ։ Գիտեմ, որ վրացիների հետ ընկերանալը դժվար է, բայց կան շատ մարդիկ, ովքեր սիրով ընկերանում են»։

Վլադիմիրի խոսքերով, շատ վրացիներ վատ են տրամադրված հայերի հանդեպ, անընդհատ հիշեցնում են Ափխազիայի պատերազմի հետ կապված դեպքերը, բացի դրանից, երբ փողոցում հայերեն խոսող մարդկանց են տեսնում, ասում են. «Հայերի ձայնն է լսվում», «Ի՞նչ են ուզում հայերն այստեղ», արտահայտությունները, որոնք իրեն էլ դուր չեն գալիս, և կարծում է, որ պետք է փոխվեն որոշ կարծրատիպեր։

Վլադիմիրը ցանկացել է կրթություն ստանալ Հունաստանում, հանձնել է քննություններն ու ընդունվել, սակայն չի մեկնել, քանի որ ընտանիքը Վրաստանում էր, քույրն ու եղբայրն էլ էին այստեղ սովորում։ Իսկ կցանկանա՞ր ապրել Հունաստանում թե ոչ հարցին, նա պատասխանել է․ «Այո, մագիստրատուրաս այնտեղ եմ ցանկանում շարունակել, կա հատուկ ծրագիր, որ մեկ տարի լեզուն սովորեմ ու շարունակեմ մագիստրատուրաս, իսկ սովորելուց հետո մտադրություն ունեմ հենց այնտեղ էլ մնալ։ Վլադիմիրը Վրաստանն իր հայրենիքն է համարում, որտեղ ծնվել և մեծացել է, զգում է իրեն ազատ ու պաշտպանված։

—————-

„ჩემს სამშობლოდ მიმაჩნია ის ქვეყანა, სადაც ჩემი ოჯახია. ამ შემთხვევაში, ეს საქართველოა“, – ამბობს ეთნიკურად ბერძენი ვლადიმირ ტერსენოვი.

ვლადიმირ ტერსენოვი ეროვნებით ბერძენი ახალგაზრდაა, რომელიც დაიბადა და გაიზარდა წალკის რაიონის სოფელ წინწყაროში. დაწყებითი განათლება დარაგიუღის საშუალო სკოლაში მიიღო. სკოლის ოქროს მედლით დამთავრების შემდეგ, სწავლა თსუ-ის ეკონომიკურ ფაკულტეტზე განაგრძო. ახლა მეორე კურსზე სწავლობს. უნივერსიტეტში ჩარიცხვისას, მან ეთნიკური უმცირესობებისთვის გათვლილ 1+4 პროგრამას მიმართა და გამოცდა სომხურ ენაზე ჩააბარა. ვლადიმირმა 5 ენა იცის: ბერძნული, სომხური, ქართული, რუსული და თურქული. დაინტერესებულია პოლიტიკით, აქტიურადაა ჩართული საზოგადოებრივ საქმიანობაში, მონაწილეობს სხვადასხვა გადაცემაში, განსაკუთრებით – სახელმწიფოში ეთნიკური უმცირესობების ინტეგრაციის ხელისშეწყობისკენ მიმართულში.

კითხვაზე, თუ რა რჩევას მისცემდა საქართველოში მცხოვრები ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენლებს და როგორ უნდა მოხდეს ინტეგრაცია, ვლადიმირი პასუხობს:

„პირველ რიგში, ენის სწავლას უნდა ისწრაფოდე. ენის შესწავლის შემდეგ, უკეთესი იქნება ინტეგრირება, ანუ ქართულად მოლაპარაკე ხალხს უნდა დაუკავშირდე და პარალელურად ისწავლო ენა. მე ვიცი, რომ მეგობრობა ქართველებთან, ანუ სხვა ერის წარმომადგენელთან, რთულია, მაგრამ ბევრია, ვინც სიყვარულით დაგიმეგობრებს“.

ვლადიმირის თქმით, ბევრ ქართველს სომხების მიმართ ცუდი დამოკიდებულება აქვს; ისინი გამუდმებით იხსენებენ აფხაზეთის ომთან დაკავშირებულ მოვლენებს. გარდა ამისა, როცა ქუჩაში ხედავენ, რომ სომხურად საუბრობენ, ამბობენ: „სომხების ხმა ისმის“, „რა უნდათ სომხებს აქ“. ვლადიმირი ფიქრობს, რომ ეს სტერეოტიპები უნდა შეიცვალოს.

ვლადიმირს საბერძნეთში სურდა განათლების მიღება, გამოცდებიც ჩააბარა, მაგრამ არ წავიდა, რადგან მისი ოჯახი საქართველოში იყო, აქ სწავლობდნენ მისი და და ძმაც. ხოლო კითხვაზე, ისურვებდა თუ არა საბერძნეთში ცხოვრებას, მან უპასუხა: „დიახ, მინდა, იქ გავაგრძელო მაგისტრატურა. არის სპეციალური პროგრამა, რომ ენა ვისწავლო ერთი წელი და გავაგრძელო მაგისტრატურა. სწავლის შემდეგ კი ვაპირებ იქ დარჩენას“.

ვლადიმირისთვის საქართველო მაინც გამორჩეული ქვეყანაა, სამშობლო, სადაც დაიბადა, გაიზარდა და თავს თავისუფლად და დაცულად გრძნობს.