Ամեն մարդ յուրահատուկ և տարբերվող է իր տեսակով։ Մարդը տարբերվում է, ոչ միայն իր անհատականությունյամբ այլ նաև իր ազգությամբ, կրոնով, սեռով և լեզվով: Մեր էջում դուք կարդում եք տեղեկություններ տարբեր ոլորտների մասին, այս անգամ ուզում եմ գրել իմ կյանքում տեղի ունեցած մի փոքրիկ պատմության մասին, որը մնացել է իմ հիշողության մեջ։ Ամառային շոգ օր էր։ Ես և հայ ընկերներս խաղում էինք մեր հայկական դպրոցի բակում։ Խաղաղալու ընթացքում գյուղի վրացի երեխաներն էլ միացան և ուզում էին խաղալ մեզ հետ։ Նրանց հետ էին նաև Բաթումիից եկած այլ երեխաներ, որոնց մենք չէինք ճանաչում, և այդ պատճառով չէինք ցանկանում խաղալ վրացի անծանոթ երեխաների հետ։ Բացի այդ, մենք լավ չէինք կարողանում վրացերեն խոսել, իսկ Բաթումիի եկած վրացի երեխաները ծիծաղում էին մեզ վրա։ Մենք չդիմացանք և այդ պահին ասեցինք.
– Գնացե՛ք վրացական դպրոցի բակում խաղաղացեք, քանի որ չենք ցանկանում անծանոթ երեխաների հետ խաղալ։Դրանից հետո սկսեցինք վիճել միմյանց հետ։ Ի պատասխան մեր ասածի, Բաթումիից եկած տղաներից մեկն ասաց.
– Դե, որ այդպես է դուք էլ գնացեք ձեր Հայաստան, դուք այստեղ հյուր եք։Մեր պատասխանը հետևյալն էր՝ Վրաստանը մենակ ձերը չէ մերն էլ է, իսկ այս դպրոցը մերն է, և դուք իրավունք չունեք որևէ բան ասելու։ Նա մի քանի վիրավորական խոսք էլ ասաց, որոնք այստեղ չեմ գրի։ Այդ պահին վրացերեն լավ իմացող մեր ընկերներից մեկն ասաց.
– Մենք հյուր չե՛նք, մենք այստեղ ենք ծնվել ու մեծացել, դուք մեզանից ոչինչով չեք տարբերվում, մենք հավասար ենք, և հավասար իրավունքներն ունենք մեր երկրում, իսկ հիմա դուք եք եկել հյուր մեր գյուղ։ Այդ ժամանակ դպրոցի պահակը քայլում էր փողոցով, երբ լսեց մեր ձայնը, եկավ մեզ մոտ։ Նրան պատմեցինք այս պատմությունը, նա բոլորիս հանգստացրեց ու վրացի երեխաներին ուղարկեց վրացական դպրոցի բակ խաղալու, իսկ մենք մնացինք հայկական դպրոցի բակում ու շարունակեցինք խաղալ։ Այդ պահին զայրույթով լցվեցի, քանի որ չգիտեի, թե ինչու՞ են ինձ իմ ծննդավայրում հյուր անվանում։ Անցավ ժամանակ, մեծացա և հասկացա, որ այդ ժամանակ նրանք Էլ երեխաներ են եղել, ես նույնպես։
Այսինքն՝ ուզում եմ ասել, որ հայերս Վրաստանում հյուր չենք։ Ես այս երկրի լիրավ քաղաքացի եմ, ոչ թե` հյուր։ Հիմա շատ վրացի ընկերներ ունեմ թե՛ գյուղում, թե՛ համալսարանում։ Հիմա երբ հիշում ենք այս դեպքը, մենք պարզապես ծիծաղում ենք ինքներս մեզ վրա։—————
ჩვენ სტუმრები არ ვართავტორი კატია ანანიკიანი
ყველა ადამიანი რაღაცით სხვისგან გამორჩეულია. ადამიანი ინდივიდია და განსხვავდება ერთმანეთისაგან, არამარტო კულტურით, არამედ – რელიგით, ეროვნებით, სქესით, ენით და ა. შ. ჩვენს გვერდზე კითხულობდით სხვადასხვა დარგის შესახებ ინფორმაციას, ამჯერად მინდა, დავწერო ერთ პატარა ამბავზე, რომელიც რამდენიმე წლის წინ მოხდა, მაგრამ დღემდე ჩამრჩა გულში. ზაფხულის ცხელი დღე იყო. მე და ჩემი სომეხი მეგობრები ჩვენი სომხური სკოლის ეზოში ვთამაშობდით. ცოტა მოგვიანებით, ჩვენი სოფლის ქართველმა ბავშვებმა მოინდომეს ჩვენთან შემოერთება. მათთან ერთად იყვნენ მათი სხვა ბათუმელი მეგობრები, რომლებსაც ჩვენ არ ვიცნობდით და ამიტომაც არ გვინდოდა უცნობ ქართველ ბავშვებთან თამაში. თან, ქართულად კარგად ვერ ვლაპარაკობდით და ბათუმელი ქართველები დაგვცინოდნენ. იმ მომენტში ვუთხარით, წადით და ითამაშეთ ქართული სკოლის ეზოში, რადგან ჩვენ უცნობ ბავშვებთან თამაში არ გვინდაო. კამათი დავიწყეთ, ამ დროს ერთ-ერთმა ბათუმელმა ბიჭმა თქვა: – წადით თქვენს სომხეთში, აქ სტუმრები ხართ. საქართველო ჩვენია, ეს სკოლაც ჩვენია და არაფრის თქმის უფლება არ გაქვთ.კიდევ რამდენიმე შეურაცხმყოფელი სიტყვა თქვა, რომელსაც აქ არ დავწერ. იმ მომენტში, ერთმა ჩვენმა მეგობარმა, რომელმაც კარგად იცოდა ქართული, თქვა:
– ჩვენ სტუმრები არ ვართ, ჩვენ აქ დავიბადეთ და გავიზარდეთ, თქვენ ჩვენზე არაფრით მეტი არ ხართ ჩვენ ქვეყნისთვის და ახლა თქვენ ხართ ბათუმიდან ჩამოსული სტუმარი ჩვენ სოფელში.ამ დროს სკოლის დარაჯი ქუჩაში მიდიოდა, ჩვენი ხმები რომ გაიგო, ჩვენთან მოვიდა. მას ეს ამბავი მოვუყევით, დაგვამშვიდა ყველანი და ქართველი ბავშვები ქართული სკოლის ეზოში სათამაშოდ გაგზავნა, ჩვენ კი სომხური სკოლის ეზოში დავრჩით და თამაში განვაგრძეთ.
იმ წამს, მე ბრაზით ავივსე, რადგან არ ვიცოდი, რატომ მეძახდნენ ჩემს სამშობლოში სტუმარს. გავიდა დრო და გავიგე, რომ ისინიც ბავშვები იყვნენ და მეც.
ანუ ერთი სიტყვით, იმის თქმა მინდა, რომ ჩვენ, სომხები, არ ვართ საქართველოში სტუმრები. მე ამ ქვეყნის სრული მოქალაქე ვარ და არა სტუმარი. ახლა ძალიან ბევრი ქართველი მეგობარი მყავს სოფელშიც და უნივერსიტეტშიც. ამ კამათს რომ ვიხსენებთ ხოლმე მეგობრები, უბრალოდ, საკუთარ თავზე გვეცინება.