Սովորելու համար երբեք ուշ չէ, կարծում է Գյուլնարա Էլիզբարյանը, ով 57 տարեկան է։ Հիմա` այս տարիքում, նա լրացնում է այն բացը, որ երիտասարդ տարիքում կրթություն չի ստացել։
Հիանալի է տեսնել սովորելու պատրաստ մարդկանց՝ անկախ տարիքից։
Ես՝ Անահիտ Խաչատրյանս, ցանկանում եմ ձեզ ներկայացնել տիկին Գուլնարայի խոսքերը, որոնք նա գրել է հատուկ «ԳԱՆՁԻ» համար։ Այս գրառման նպատակն այն է, որ կարողանանք որոշ չափով մոտիվացիա հանդիսանալ մնացածի համար` դեպի ուսում։
«Ես Գյուլնարա Էլիզբարյանն եմ, 57 տարեկան, Ախալքալաքի շրջան Կարտիկամ գյուղից, ամուսնացած եմ և ունեմ երեք երեխա։ Մանկուց ունեցել եմ սովորելու երազանք, բայց ցավոք, ինչ-ինչ պատճառներով, երազանքս չդարձավ իրականություն։
Տարիներ շարունակ տառապում էի, օր օրի կորցնում հույսս: Լուսահոգի սկեսուր֊մայրիկս միշտ հույս էր տալիս, ասում էր, մի՛ վախեցիր, տաշած քարը գետնին չի մնա, կդրվի այն պատին, որտեղ դրա պահանջը շատ կլինի։ Գլորվում էին տարիները, ինչպես մեքենայի անիվները, կորցնում էի հույսս։
Այստեղ են ասել, ամեն մայրամուտ ունի իր լուսաբացը։ Գարնանային մի գեղեցիկ օր, պատահաբար, իմացա այս կազմակերպության մասին։ Հայտս ընդունվեց` թերահավատության մեջ թողնելով շրջապատող մարդկանց։ 55 տարեկան էի, երբ մեր շատ սիրելի Լիոլիա Ռաիսյանի շնորհիվ, դարձա ուսանողուհի։ Սովորում էինք կիրթ ու խելացի կանանց հետ՝ անվճար։ Ծանոթացա խելացի և բազում թիմակիցների հետ։ Չկա տարիքային սահմանափակում։ Սովորում ենք վրացերեն, օֆիս֊մենեջմենթ, մեդիագրագիտություն և մեդիակրթություն։ Այժմ մասնակցում եմ բազում թրեյնինգների, ստացա թրեյների կոչում։
Իմ աշխատասիրության համար, TASSO – ի ֆոնդի կողմից, շահեցի գրանտ՝ կարի մեքենա, քանոնների տեսականի և մանեկեն, որի շնորհիվ էլ հիմա աշխատում եմ որպես դերձակ։
Հարգելի՝ երիտասարդներ, սիրելի՝ փոքրեր, իմ հասակակիցներ մի՛ վատնեք ձեր ոսկե ժամանակը անիմաստ, հիշե՛ք, որ ամեն ինչ հնարավոր է ձեռք բերել` բացի ժամանակից։ Այս ակտիվ մասնակցությունների շնորհիվ կյանքս դարձավ էլ ավելի հետաքրքիր և իմաստալից։ Նշեմ, որ այս հարցերում, մեծ նշանակություն ունեցավ իմ ընտանիքի աջակցությունը, կարողացա գնահատել ինքս ինձ՝ իմանալով արժեքս։ Չկա կյանք առանց խոչհնդոտների ու կարծրատիպերի․․․
Եթե մենք սենյակից դուրս չգանք, չենք իմանա, թե ինչքա՜ն գեղեցիկ է կյանքը դրսում։ Քանի կան այսպիսի ծրագրեր, մենք կկարողանանք շարժվել առաջ։
Առիթից օգտվելով, նաև, ուզում եմ շնորհակալ լինել այն կազմակերպություններին, որոնք ջանք չեն խնայում մեր թիկունքում կանգնել, երջանկացնել բազում կանանց։ Կոչ անում բոլորին՝ մեծին թե փոքրին, թողե՛ք անցածը մնա անցյալում, շարժվեք մի՛շտ առաջ»։
Ձեր անկեղծ ընկեր` Գյուլնարա Էլիզբարյան
—————-
სწავლა არასდროს არის გვიან

სწავლა არასოდეს არის გვიან, ფიქრობს გულნარა ელიზბარიანი, რომელიც 57 წლისაა; ახლა, ამ ასაკში, იგი ავსებს იმ ხარვეზს, რომ პატარა ასაკში განათლება ვერ მიიღო.
ძალიან სასიამოვნოა სწავლის მსურველი ადამიანების ნახვა, ასაკის მიუხედავად;
მე, ანაჰიტ ხაჩატრიანს, მინდა, წარმოგიდგინოთ ქალბატონი გულნარას მონოლოგი, რომელიც მან სპეციალურად განძისთვის დაწერა.
“მე მქვია გულნარა ელიზბარიანი, ვარ 57 წლის, ვცხოვრობ ახალქალაქის რაიონის სოფელ კარტიკამში․ ვარ დაქორწინებული, მყავს სამი შვილი․ ბავშვობიდან სწავლის ოცნება მქონდა, მაგრამ სამწუხაროდ, რაღაც მიზეზების გამო, ოცნება არ ამისრულდა.
წლების მანძილზე ვიტანჯებოდი, იმედს დღითიდღე ვკარგავდი․ დედაჩემი ყოველთვის იმედს მინერგავდა, ამბობდა, ნუ გეშინია, ქვა, რომელსაც შენ ატარებ, მიწაზე არ დარჩება, კედელზე დაიდება, სადაც მასზე დიდი მოთხოვნა იქნებაო․ ამასობაში, წლები ბორბლებივით ტრიალებდა, მე იმედი დავკარგე.
აქ ამბობენ, ყოველ ჩასვლას თავისი გათენება აქვსო․ გაზაფხულის ერთ მშვენიერ დღეს, შემთხვევით გავიგე ერთი ორგანიზაციის შესახებ. ჩემი თხოვნა მიიღეს, არადა, გარშემომყოფები სკეპტიციზმით იყვნენ განწყობილნი. 55 წლის ვიყავი, როცა ჩვენი ძვირფასი ლიოლია რაისიანის წყალობით გავხდი სტუდენტი. ვსწავლობდი განათლებულ და გონიერ ქალებთან, უფასოდ. ბევრი ჭკვიანი თანაგუნდელი გავიცანი. ასაკობრივი შეზღუდვა არ არის, ვსწავლობთ ქართულ ენას, საოფისე მენეჯმენტს, მედიაწიგნიერებას და მედიაგანათლებას. ახლა ბევრ ტრეინინგში ვმონაწილეობ, ტრენერის წოდება მივიღე.
ჩემი მონდომებისთვის, მოვიგე TASSO-ს ფონდის გრანტი საკერავი მანქანის, სახაზავების კომპლექტისა და მანეკენის შესაძენად, რის წყალობითაც, დღემდე მკერავად ვმუშაობ.
ძვირფასო შვილებო, ძვირფასო ჩემო თანატოლებო! უაზროდ ნუ დაკარგავთ თქვენს ძვირფას დროს, გახსოვდეთ, რომ ყველაფრის შეძენა შესაძლებელია, გარდა დროისა. ამ აქტივობების წყალობით, ჩემი ცხოვრება კიდევ უფრო საინტერესო და შინაარსიანი გახდა. უნდა აღვნიშნო, რომ ამ საკითხებში ჩემი ოჯახის მხარდაჭერას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა. მე შევძელი საკუთარი თავის დაფასება, საკუთარი თავის დაფასების ცოდნა. არ არსებობს ცხოვრება დაბრკოლებების და სტერეოტიპების გარეშე, მაგრამ ყველაფრის გადალახვაა შესაძლებელი…
თუ ოთახიდან არ გავედით, ვერ გავიგებთ, რა ლამაზია თუ არა ცხოვრება გარეთ. ვინაიდან ასეთი პროგრამები არსებობს, ჩვენ შევძლებთ წინსვლას.
ვისარგებლე შესაძლებლობით და მადლობა მინდა, გადავუხადო იმ ორგანიზაციებს, რომლებიც ძალ-ღონეს არ იშურებენ, გვერდში გვიდგანან, ბევრ ქალს ახარებენ. ჩემი მოწოდებაა ყველასთვის – ასაკოვნებისა და ახალგაზრდების, ახალგაზრდებისა და ასაკოვნებისთვის – წარსული უკან უნდა დარჩეს. ყოველთვის წინსვლა უნდა გვამოძრავებდეს”.
თქვენი გულწრფელი მეგობარი, გიულნარა ელიზბარიანი