Ինտեգրացիայի խնդիրը դեռևս մնում է ակտուալ և դրա ակտուալությունը կապված է տարբեր հանգամանքների հետ, իսկ դրա առաջացրած խնդիրները հիմնականում ի հայտ են գալիս անծանոթ շրջապատում հայտնվելուց հետո: Ինտեգրումը գործընթաց է, որի ընթացքում անհատները ներգրավվում են հասարակության մեջ:

Կարծում եմ, սա կարդալով, ձեզանից շատերը հիշեցին իրենց անցած ուղղին, որը հավանաբար դժվարություններով և փորձություններով լի է եղել, մինչև կարողացել եք որոշ չափով հաղթահարել: Սա հատկապես այն ուսանողներին է վերաբերվում, ովքեր հայկական համայնքում ապրելուց հետո տեղափոխվում են մայրաքաղաք։

Ուզում եմ խոսել վերջինիս մասին և կիսվել իմ փորձով։

Ինչպես ուսանողներից շատերը, ես նույնպես որոշեցի գալ և ուսումս շարունակել մայրաքաղաքում։ Երբ սկսվեց նախապատրաստական կուրսը, համարյա ոչ մեկի հետ չէի խոսում, անգամ հայերեն լեզվով: Շատ դժվար էր հարազատ գյուղից հեռանալը։ Հարմարվելու և ինտեգրվելու խնդրից բացի, ունեի նաև կոմպլեքսներ և լեզվի իմացության խնդիր։ Սակայն, որոշ ժամանակ անց, հասկացա, որ համակուրսեցիներիս ամենօրյա զրույցի միջոցով աստիճանաբար սովորում են վրաց լեզուն, իսկ ես նույն տեղում եմ։ Այս ամենը հասկանալուց հետո, ես սկսեցի ակտիվ լինել ոչ միայն դասերի ընթացքում, այլ նաև փորձում էի համակուրսեցիներս հետ վրացերենով խոսել տարբեր թեմաներից։ Ժամանակի հետ կոմպլեքսներս լրիվությամբ վերացան, սկսեցի խոսել վրացերեն և ինտեգրվել հասարակության մեջ։

Լեզու սովորելը այնքան էլ դժվար չէ, որքան ես կարծում էի, և խորհուրդ կտամ, որ դուք էլ փորձեք ամենօրյա շփուման միջոցով սովորել լեզուն:

—————-

ენის ცოდნა, როგორც ინტეგრაციის საშუალება

ავტორი რიპსიმე ფანჩოიან

ინტეგრაციის პრობლემა კვლავ აქტუალური რჩება და მისი აქტუალობა დაკავშირებულია სხვადასხვა გარემოებასთან, ხოლო მისგან გამოწვეული პრობლემები ძირითადად უცნობ გარემოში ყოფნის შემდეგ ჩნდება. ინტეგრაცია არის პროცესი, რომელშიც ინდივიდები ინტეგრირდებიან საზოგადოებაში.

ვფიქრობ, ამის წაკითხვისას, ბევრ თქვენგანს გაახსენდა გავლილი გზა, რომელიც ალბათ სავსე იყო სირთულეებითა და განსაცდელით, სანამ გარკვეულწილად არ შეძელით მისი დაძლევა. ეს განსაკუთრებით იმ სტუდენტებს ეხება, რომლებიც სომხურ თემში ცხოვრების შემდეგ დედაქალაქში გადადიან.

მინდა, ვისაუბრო ამ უკანასკნელზე და ჩემი გამოცდილება გაგიზიაროთ.

ბევრი სტუდენტის მსგავსად, მეც გადავწყვიტე, ჩამოვსულიყავი და სწავლა განმეგრძო დედაქალაქში. მოსამზადებელი კურსი რომ დაიწყო, თითქმის არავის ველაპარაკებოდი, სომხურადაც კი. ძალიან გამიჭირდა მშობლიური სოფლის დატოვება. გარდა ადაპტაციისა და ინტეგრაციის პრობლემისა, მქონდა კომპლექსებიც და ენის ცოდნის პრობლემაც. თუმცა, გარკვეული პერიოდის შემდეგ, მივხვდი, რომ ჩემი თანაკურსელები ყოველდღიური საუბრის გზით თანდათან სწავლობენ ქართულ ენას და მეც ასე ვარ. ამ ყველაფრის გააზრების შემდეგ, დავიწყე აქტიურობა არა მხოლოდ გაკვეთილების დროს, არამედ ვცდილობდი, სხვადასხვა თემაზე ქართულად მესაუბრა ჩემს თანაკურსელებთან. დროთა განმავლობაში, ჩემი კომპლექსები მთლიანად გაქრა, დავიწყე ქართულად საუბარი და საზოგადოებაში ინტეგრაცია.

ენის სწავლა არც ისე ძნელია, როგორც ადრე მეგონა, და გირჩევთ, თქვენც სცადოთ, ყოველდღიური ურთიერთობებით ენის სწავლა.