Հեղինակ՝ Լիլիթ Կարապետյան
Ինչպե՞ս սկսվեց ամեն ինչ: 2019 թվականին մեզանից ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ մի օր մեր կյանքը կփոխվի։ Մենք, ինչպես միշտ, գնում էինք աշխատանքի, համալսարան, դպրոց, շրջում աշխարհով մեկ, հանդիպում մեր ընկերներին, հարազատներին, զվարճացանում, կիսվում թե՛ լավ, թե՛ վատ առիթներով, բայց հանգիստ առօրյան ավարտվեց լավ երազի պես։ Մի գիշում ամեն ինչ փոխվեց, միակ պատմությունը, որ հայտնվեց մեր ուշադրության կենտրոնում, նոր ու վտանգավոր վիրուսն էր։ Մենք բոլորս ծանոթացանք ենք նոր,չարաբաստիկ վիրուսի՝ նոր կորոնավիրուսի հետ։ Ամբողջ աշխարհը գիտեր վիրուսի գոյության մասին, բայց ոչ ոք չգիտեր բուժման մասին ։ Համատարած անհանգստություն, ագրեսիա, բոլորը, ովքեր հնարավորություն ունեին փակվել էին տներում,այդ ժամանակ մեզանից ոչ ոք չէր էլ մտածում, որ դա կտևի 3 տարի, մինչև հիմա իմացել էինք միայն կարճատև վիրուսների մասին, կային նաև դեղամիջոցներ այդ վիրուսների դեմ։ Մենք վախենում էինք, վախենում էինք ոչ միայն մեր, այլեւ ընտանիքի անդամների, հարազատների ու ընդհանրապես նույնիսկ օտարների համար։
Սկսեցինք ավելի հոգ տանել միմյանց մասին, բայց միշտ չէ, որ այդպես էր՝ աճում էին ընտանեկան բռնությունները, ամուսնալուծությունները և այլն դեպքեր։ Շատ օտար և տարօրինակ էր միայն էկրանով մարդկանց հետ շփվելը, բայց հենց դա էր մեզ ստիպում ավելի գնահատել մարդկանց, իրական շփուման կարևորությունը:
Շուտով հայտնի դարձավ պատվաստումների մասին։ Ոմանք չէին հավատում կորոնավիրուսին և պատվաստանյութին,հնարավոր է մինչև հիմա չեն հավատում՝ կորոնավիրուսի դեմ պայքարը դարձնելով ավելի դժվար և երկար։ Աշխարհի չափազանց շատ երկրներում բնակչությունը դեմ էր պատվաստանյութին, չկար վստահություն կարճ ժամանակում ստեղծած պատվաստանյութի նկատմամբ, և ապատեղեկատվությունը ավելի նվազեցրեց վստահությունը։
Վերջապես 3 տարի անց վիրուսը զիջում է։ Մեծ հույսեր ունեմ, որ գարունը կսկսենք միայն կոռոնայի մասին հիշողություններով․․․
——————-
პანდემია, დასაწყისი და სავარაუდო დასასრული
ავტორი ლილით კარაპეტიანი
როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი? 2019 წელს ვერც ერთი ჩვენგანი ვერ წარმოიდგენდა, რომ ერთ დღეს ჩვენი ცხოვრება შეიცვლებოდა. ჩვენ, როგორც ყოველთვის, დავდიდით სამსახურში, უნივერსიტეტში, სკოლაში, ვმოგზაურობდით მთელ მსოფლიოში, ვხვდებოდით ჩვენს მეგობრებს, ნათესავებს, ვქეიფობდით, ვაზიარებდით როგორც კარგ, ასევე ცუდსაც, მაგრამ მშვიდი ყოველდღიური ცხოვრება დასრულდა კარგი სიზმარივით. ერთ ღამეში ყველაფერი შეიცვალა, ერთადერთი ამბავი, რომელიც ჩვენი ყურადღების ცენტრში მოექცა, ეს იყო ახალი და საშიში ვირუსი. ჩვენ ყველამ შევიცანით ახალი ვირუსი, ახალი კორონავირუსი. მთელმა მსოფლიომ იცოდა ვირუსის არსებობის შესახებ, მაგრამ არავინ იცოდა მკურნალობის შესახებ. დაიწყო საყოველთაო შფოთვა, აგრესია, ყველა, ვისაც შესაძლებლობა ჰქონდა ჩაიკეტა სახლში, ჩვენ არც კი გვეგონა, რომ ეს ყველაფერი 3 წელი გაგრძელდებოდა – აქამდე ხომ მარტო მოკლევადიანი ვირუსები იყო ჩვენთვის ცნობილი, ამ ვირუსების საწინააღმდეგო წამლებიც არსებობდა. ვშიშობდით, ვშიშობდით არა მარტო საკუთარი თავებისთვის, არამედ – ოჯახის წევრების, ახლობლების და ზოგადად უცხოსთვისაც.
დავიწყეთ ერთმანეთზე ზრუნვა, მაგრამ ეს ყოველთვის ასე არ იყო: გაიზარდა ოჯახური ძალადობის, განქორწინების და ა.შ. შემთხვევები. ძალიან უცხო და უცნაური იყო ადამიანებთან მარტო ეკრანის მეშვეობით კონტაქტი, მაგრამ ზუსტად ეს გახდა მიზეზი, რომ უფრო დავაფასოთ ადამიანები, რეალური კომუნიკაცია.
მალევე, ცნობილი გახდა ვაქცინაციის შესახებ. ზოგს არ სჯეროდა კორონავირუსის და ვაქცინიის და შესაძლოა, მათ ჯერ კიდევ არ სჯერათ, რის შედეგადაც კორონავირუსის წინააღმდეგ ბრძოლა უფრო რთული და ხანგრძლივი გახდა. მსოფლიოს ძალიან ბევრ ქვეყნებში მოსახლეობა იყო ვაქცინის წინააღმდეგი, არ არსებობდა მოკლე ვადაში შექმნილი ვაქცინაციის მიმართ ნდობა და დეზინფორმაციამ კიდევ უფრო შეამცირა ნდობა.
საბოლოოდ, 3 წლის მერე, ვირუსი სუსტდება. დიდი იმედი მაქვს, რომ გაზაფხულს მხოლოდ კორონას გახსენებით დავიწყებთ․․․
#EU4Georgia #TeamEurope #COVID19 #together #აცრაგიცავს