ავტორი: მარიამი

გამოდის მთვარე, ისეთი რბილი,
შენ რომ ადარებ ლიმონის ნამცხვარს.
მე მინდა შენი პატარა ტუჩი
ზღურბლზე დამიხვდეს ხვალინდელ სამხარს.
ორი ვარსკვლავი, ის ორი ძუძუ
თაფლივით რბილი რომ იკრავს თითებს,
შენი ნაზი ხმა და ამოსუნთქვა
დასაბამინდელ ღმრთეებას იტევს.
ყელი ლავიწის ნახევარმთვარით –
მდედრული ტანის ძალმოსილება –
დაღლილ ფიქრების სავანე არის
მაგედან ვიწყებ გულის მხილებას.
მწყურს თეთრ ყურს უკან ღამის შესუნთქვა
ბიბილოების შაქარყინულით,
პატარა ხალი, საყურის რგოლი –
და ბილიკ-ბილიკ სვლა მაგიური.
გცდის ჩემი ენა, ხორბლისფერ მუცლის
მაყვლოვანებში ცეცხლით მეტყველი.
ნდობით მოგიხმობ ვნების სიღრმიდან
აქამდე გულმკერდ გაუღეღელი.
ჰო, გააღვიძე, მალე აღძარი –
არ დაელოდო, ვიდრე ინებოს…
ცა კარგად არის იქ, სადაც არის,
და ცისარტყელაც რომ მიიწებოს…
ამ კეთილ ცარგვალს ის დარჩენია,
გადაეფაროს ჭრელგულა საბნად
ამ მთებს – ჩვენს საწოლს, და ყველა სულდგმულს,
ვინც სხეულები მონათლეს საგნად.
გამქრალი მთვარის ლიმონის სურნელს
შინ შემოგვიტანს ეოსი უბით,
დილით თუ კოცნა თვალმოკვრით ნახეს,
ძილისპირულზე თვლით ავლენ კუბში…
შეგვიდარებენ მზეორსულობის
წამებს და ნაჭამ ვაშლების ყუნწებს…
მიმქრალ ჟრუანტელს ვერ დაითვლიან,
ჩვენს სხეულებს რომ წმინდანად უწევთ.