ავტორი: M.May
1
ხის წითელ გახუნებულ იატაკზე, კედელთან ახლოს ზის მიკუნჭული. დროდადრო ჰაერს ღრმად ისუნთქავს, ან ისე ამოიოხრავს ხოლმე, რომ მისმა ტკივილმა სხვის ყურამდე არ მიაღწიოს. თავი ხელებში აქვს ჩარგული. დიდი ხანია, თვალებში აღარ მიყურებს, ალბათ ვერ მიტანს, ვეზიზღები. ვდგავარ ღია ფანჯარასთან და ნაწვიმარ ქუჩაში მზერას ვახეტებ, იქნება და, გამოსავალს მივაგნო.
ჩემი ცოლი…ჩემი ცოლი… დიდი ხანია, აღარაა ჩემი. იქნებ არც არასდროს ყოფილა. იქნებ მისმა ყოველდღიურმა ფუსფუსმა, რასაც ასე მივეჩვიე, დამიბრმავა თვალები და დამაჯერა, რომ ჩემი იყო სულით თუ ხორცით.
დგება. ზედაც არ მიყურებს. თითქოს აქ არ ვიყო. თითქოს ეს ოთახი ცარიელია. ნეილონის თეთრ ფარდას ნიავი მსუბუქად ეხება, ალაგ-ალაგ ბურცავს, ტალღავს. მოპირდაპირე სახლის ფანჯარაზე მტრედები მოგროვილან, გვერდიგვერდ ჩამწკრივებულან, ერთმანეთს ათბობენ. აღარ შემიძლია ამ სურათის ატანა, ვერც პირი მიბრუნებია. რომ შემოვბრუნდე, რას ვიზამ? რას შევცვლი?
მისი ფეხის ხმა მესმის, მსუბუქად დადის. ზოგჯერ იატაკი ჭრიალებს და თავზარი მეცემა, მაკრთობს, სულს მიფრთხობს. რას ვიზამ, რომ შემოვბრუნდე? კარადაც აჭრიალდა, ელვა შესაკრავის ზრიალმა ბოლო მომიღო. თითქოს ასეულობით დამფრთხალმა ჩიტმა ფრთები ერთდროულად ააშრიალა და სამუდამოდ დატოვა ხმელეთი. დავცარიელდი. სახლის კარი ისე გაიხურა, თითქოს არც არასდროს გაღებულიყოს. ისე წავიდა, თითქოს აქ არასდროს ეცხოვროს.
შემოვტრიალდი და კარს შევხედე. აცვენილ საღებავებს შორის ზომბები და უცნაური სხეულები მელანდებოდა. ძალაგამოცლილი ჩავიკეცე. თვალწინ დამიტრიალდა ერთი საათის წინანდელი ამბავი.
აღარც კი მახსოვს, კამათი რატომ დავიწყეთ. გაღიზიანებული იყო. მთელი დღე წიგნიდან თავი არ აუღია, ჩემთან ლაპარაკს ერიდებოდა. რამდენჯერმე ვცადე, მისი ყურადღება მიმეპყრო, მაგრამ კითხვებზე მოკლედ მპასუხობდა და წიგნს უბრუნდებოდა.
2
ის რომ კითხულობდა, მე სამზარეულოში ვიყავი. ყავას ვადუღებდი. კოვზი დამივარდა. ვერ მოვითმინე. შევიგინე. იტაკიდან ავიღე, ნიჟარაში ჩავაგდე და დასხმული ყავის დალევა გადავიფიქრე. ისე წვიმდა, რომ გაქცევის შესაძლებლობას არ მიტოვებდა. აბა, სად უნდა გავქცეულიყავი, მაგრამ ამინდი კიდევ უფრო მაღიზიანებდა როგორც წინაღობა, რომლის გადალახვაც საკუთარი ძალებით არ შემეძლო. უშველებელი შავი ტვირთი გროვდებოდა სულში, სიჩუმე კი ყველაფერს ამუქებდა. რაც უფრო ხანგრძლივდებოდა უსიტყვოდ ჩავლილი დრო, ტუჩები უფრო ძლიერად ეწებებოდნენ ერთმანეთს, მუმიებს ვემსგავსებოდით, ჩიხშიც უფრო ღრმად შევდიოდით.
სად გაქრა სიყვარული? როგორ გავბედე ხელის აწევა? როგორ გავუბედე საკუთრ თავს ასეთი სიმდაბლე? ჩემი აღმართული ხელის ჩრდილმა კედელზე რომ აირბინა, მისი პროფილი არ განძრეულა, ალბათ აინტერესებდა, სადამდე დავეშვებოდი. მხოლოდ მაშინ და ისიც ერთხელ შემომხედა მკვეთრად, გამჭოლად. ეგ იყო და ეგ… ამით ყველაფერი დასრულდა. საბოლოოდ წავართვი ის მცირე პატივისცემა, რომელსაც ინახავდა როგორც მიზეზს, რომ ჩემთან თანაცხოვრება გაემართლებინა.
3
ოთახის შუაგულში მაგიდაზე ჯერ კიდევ დაუმჭკნარია ჩემი მოტანილი ყვავილები. თეთრი, იისფერი… ყვავილებიც ზიზღს მგვრიან, საკუთარ თავს მაძულებენ. მე ვიყავი თვალთმაქცი, მე შემეძლო ორი დღის წინ ამ ყვავილებით ხელში მოვსულიყავი და ახლა რა მოხდა? რა დატრიალდა ერთი საათის წინ? აკვიატებულმა აზრებმა შემიპყრეს. მამა სერგი… მამა სერგი… მამა სერგი… ვიმეორებ… ვიმეორებ… შეწყვიტე, ღმერთო! დამასვენე… დამასვენე, ღმერთო.
ასე ხომ ხშირად არ ხდება? როგორც წესი, არ ვიქცევი ასე. ეს მე არ ვარ. არ მგავს ეს კაცი. როგორ გავბედე?!
ჩვენი ქორწილი გამახსენდა. ის ტკბილი ღამე, მისი სითბო… გული მერევა. თმებში ხელები ჩავიბღუჯე, თითქოს მინდა დავიგლიჯო, ჩემს თავს ვაზღვევინო იმის გამო, რომ უკანასკნელი ადამიანი დამაკარგვინა.
გული ამერევა. ფეხს ფეხზე ვიჭერ. მინდა მეტკინოს. მე ხომ თავი ყოველთვის კარგ კაცად მომქონდა? არ შევირჩენ. არც შემრჩა… პირველ ღამეს სულმა წამძლია. მის გაშლილ ფეხებს შორის ისე მალე შევაღწიე, არც მიკითხვს რას გრძნობდა, რა უნდოდა, კიდევ რა შემეძლო გამეკეთებინა იმის გარდა, რაც გავაკეთე… დილით გაღვიძებულებმა ერთმანეთს გავუღიმეთ. სინდისმა შემაწუხა, შემრცხვა და გაქცევა მომინდა. პირველმა დღემაც არ ჩაიარა ურიგოდ, შინაგანი ხმა მობეზრებული პერანგივით საგულდაგულოდ მივჩქმალე, კარადაში შევუძახე და დიდი ხანი არც გამხსენებია.
4
რაც დრო გადიოდა, მით უფრო გვიჭირდა სურვილების თანხმობაში მოყვანა. მის თვალებშიც იშვიათად ინთებოდა სიხარულის მინავლებული ვარსკვლავი. სექსის დროს ჩემთვის გაუგებარ ოცნებებში ისე დაფრინავდა, უცხო პლანეტაზე მეგონა თავი. ვერ ვხვდებოდი, ჩემს მოძრაობებს განიცდიდა თუ არა. ხანდახან დასრულებული არ მქონდა, რომ გამოსვლას მაიძულებდა და საწოლიდან დგებოდა, იცვამდა…
ბოლო დროს მისი მეგობარი ხშირად მოდიოდა სტუმრად. მას რომ ხედავდა, მხოლოდ მაშინ იყო ბედნიერი, მაშინ უბრწყინავდა თვალები, თითქოს სიცოცხლე უბრუნდებოდა. მეგობარს რომ ემშვიდობებოდა, განწყობა ან ამაღლებული შერჩებოდა, ან მყისიერად მოიწყენდა და ყველაფრის სურვილი უქრებოდა.
5
ცოლმა მიმატოვა. სიყვარული სილასავით ჩაიწრიტა ჩვენი თითებიდან – ბუდე ვერ ავიშენეთ… წყალივით ჩაიწრიტა – ერთიმეორეს წყურვილი ვერ დავუამეთ… სიყვარულის ხიდან ჩამოცვენილი ყვავილები ქარმა გაიტაცა და უცნობი ქუჩის კუთხეში მოაგროვა. მეეზოვე მივიდა და ჩვეული გულგრილობით მოხვეტა, ნაგვის ყუთში ჩაუძახა ყველას ერთიანად. წარსული ხელიდან გამოგვეცალა. მაინც რა გვქონდა საერთო? რა გვაყოვნებდა ერთად? რატომ არ გვქონდა იმედი, რომ ამ ხის სიშიშვლე დროებითი იყო, რომ მალე ისევ შეიმოსავდა სურნელოვან კაბას?…
მამა სერგი… მამა სერგი… მამა სერგი… არ ვიყავი ამ ქალის ღირსი. თვითონაც კარგად ესმოდა, მაგრამ პირში არასდროს მოუძახებია, თავისი გარჯა არასდროს დაუყვედრებია… ალბათ ელოდა, რომ გავიღვიძებდი… რომ ბოლოსდაბოლოს მის გარჯასა და მზრუნველობას კი არა, მის თვალებში ჩამდგარ წუხილს გამოვიძიებდი. სამზარეულოს გაზქურის ნაცვლად მის თითებს დავაკვირდებოდი… სავსე ქვაბი ცარიელი სულის ნიშანია, ყალბი ნუგეშია, რომელიც ახლობელი ადამიანის ხორციელ შიმშილს ისევე დროებით აძინებს, როგორც მზრუნველი ადამიანის სულიერ უკმაყოფილებას.
6
რა გინდა რომ ქნა, როცა საკუთარი უსუსურობა ისე გამცრობს, რომ გამარჯვების მოსაპოვებლად სხვისი დაჯაბნის მეტი სხვა გზა ვერ მოგინახავს?…
7
ჩვენი ცოლქმრობის მეხუთე წელს მიმატოვა. ერთხელ შევესწარი, თავის მეგობარს როგორი აღფრთოვანებით გადაეხვია. საეჭვიანო რა მქონდა, მაგრამ დღემდე ვერ ვივიწყებ ამ სურათს. რამდენიმე თვის უნახაობის შემდეგ, ისეთი ძლევამოსილი და ინტიმური იყო მათი შეხვედრა, მისი მეგობარი კაცი რომ ყოფილიყო, შესაძლოა სცენებიც გამემართა. ცოტა ხანს მათთან ვრჩებოდი ხოლმე, რომ სტუმარს უყურადღებობაში არ ჩამოერთმია. მერე სახლიდან საქმეზე ან სასეირნოდ გავდიოდი, რომ მათ თავისუფალ საუბარს მურმანის ეკლად არ შევრჩენოდი.
დაქორწინებული არ იყო და ყოველთვის, როცა საუბარი ამ თემაზე ჩამოვარდებოდა, სიტყვას ბანზე აგდებდა, მონა ლიზას თავშეკავებული ღიმილით ისხლეტდა. შინ რომ ვბრუნდებოდი, სტუმარი მალევე წამოდგებოდა, თავისთან გვიწვევდა და აღელვებული მიდიოდა. ნახევრად მობრუნებულ სახეზე ისეთი აზრი ეხატებოდა, თითქოს ფიქრობდა, რაღაც მრჩებაო. მერე კიბეებზე ეშვებოდა და ჩანთას ამოწმებდა. ეტყობოდა, ისიც კარგად იცოდა, რომ ჩანთაში ყველაფერი თავის ადგილზე იდო და ნახევრად ჩაბნელებულ სადარბაზოში მხოლოდ მღელვარების მისაჩქმალად აფათურებდა ხელებს. ჩემი ცოლი ფანჯარაზე გადაეყუდებოდა, ხელს დაუქნევდა და მანამდე არ შემობრუნდებოდა, ვიდრე მეგობარს მხედველობიდან არ დაკარგავდა. მართალია, მაშინ იშვიათად ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ალბათ რამდენიმე კვირაში ერთხელ, მაგრამ მაინც გამორჩეული მეგობრობა ჰქონდათ.
ახლაღა დავფიქრდი, რომ არასდროს მიკითხავს, როდის ან სად დაიწყო მათი ურთიერთობა. ქორწილში რომ ყოფილიყო სტუმართა შორის, ალბათ დავიმახსოვრებდი. არც სილამაზე აკლია და არც – ჭკუა. მაინც უცნაურია: სანდო ადამიანს ჰგავს, მაგრამ ახლოს ბევრს არ იკარებს. მისი სხეული რამდენიმე შრიან მდიდრულ და იდუმალ სახლს ჰგავს. მხოლოდ მისაღები ოთახი აქვს ღია, სხვა დანარჩენი კარებები რამდენადაც ცნობისმოყვარეობით გიზიდავს, იმდენად გაუცნობიერებელი შიშით გაფრთხილებს, რომ არ მიეკარო.
8
კარის აცვენილი საღებავებიდან ზომბებიც ქრებიან. წვიმიანი ამინდი, მე რომ გადაულახავი წინაღობა მეგონა, და ასე ძლიერ მთრგუნავდა, ჩემი საყვარელი ცოლის თავშესაფარად ქცეულა. უცხო ხმა ქირქილებს: მამა სერგი… მამა სერგი… ხელი ბოროტად აღვმართე, სინდისმა დროულად მომისწრო და უღირსი განზრახვა მომკვეთა. აი, ვხედავდი ჩემს წინ ამ მტევანს, წითელ გაცვეთილ იატაკზე რომ ეგდო შესაბრალისად… თითქოს მოწყალების სათხოვნელად გამოშლილიყო და თავისივე გასრესილ ყვავილებს სთავაზობდა საქორწილო სარეცელთან მიკუნჭული ცოლის აჩრდილს. ზომბებიც ტოვებენ სახლს, სიჩუმე ისადგურებს და ვრჩები სრულიად მარტო, იმ კალთის გარეშე, რომელსაც ბავშვობიდან გამოვეკერე, რომ ეს ამინდი… რომ ეს აუტანელი ამინდი არ დამდგარიყო.
12.03.18
